Hier lekker alles z'n gangetje en ik ben aan het genieten van het feit dat ik klaar ben. Klaar met alles. M'n site staat, dankzij de ongelooflijke inzet van mijn trouwe bouwer, als een huis. M'n atelier is verrijkt met nieuwe kleurtjes, ezels en een paar door m'n eigen mannen gemaakte kasten.(een echte Ikendya en een Ikevlad) Ik ben als een echte huismusje m'n nestje winterklaar aan het maken. De garage is omgetoverd tot werkplaats, alwaar ze zaagmachine regelmatig het hoogste lied zingt, af en toe vrolijk overstemd door de boormachine met schuurkop en het fijnschuurstrijkijzer. Het zaagsel word weer verwerkt in prachtige schilderijen, dus we recyclen ook nog op en top.
M'n boek begint op te schieten; ik heb een echte tiepmiep gevonden (zo mag ik het toch moemen hè,maureen?) en iemand die leest en foutjes verbetert (maartje,eeuwig dank!), zodat ik vollop in de creatie kan blijven en nied op te sbelvoutjes hoef te ledten.
Zoals je al ziet, lekker bezig dus.
Naast mijn eigen to-do lijstje, heb ik er ook eentje gemaakt voor het Universum. Daar staan dingen op waar ik het te druk voor heb en waar het Universum voor mag zorgen. Op nr. 1 stond: mijn website voor Google om te smullen maken.
Nu zijn we daar zelf al wel aan bezig, maar alle hulp is natuurlijk welkom.
Nou, de boodschap ik aangekomen. Deze totaal onverwachte mail van een oud-NLP medecursust vond ik vanochtend in m'n mailbox.....
----- Original Message -----
From: janvanhoof@maxximize.nl
To: 'renate'
Sent: Thursday, October 30, 2008 10:01 AM
Subject: gevonden worden in Google
Hey Renatavaganza,
Hoe is het leven ? alles creawel ?:)
Ik bedacht me net dat ik je een klein cadeautje wil geven… plopte zomaar op..
Je wilt toch beter gevonden worden in Google ? nu ben ik daar de laatste tijd erg mee bezig geweest en heb ik wat slimme dingen ontdekt die bij mij (en voor mijn boekhouders website) erg goed werkten.
Wat ik van je nodig heb:
- Maximaal 6 zoekwoordencombi’s waarop je gevonden wilt worden:
o Dus wel bijv. NLP-eindhoven, kunstatelier-eindhoven, mogen combi van 2 a 3 woorden zijn
o Niet 1 woord zoals NLP of Kunst (losse woorden als NLP en kunst zijn zodanig bezet door grote websites dat je daar niet meer tussenkomt)
- De URL (www……nl) van je website waar de mensen op moeten komen
- Je e-mailadres
Wat ik ga doen, blijft mijn geheim, maar als het goed is ga je vanaf dat moment binnen een uur als een gek omhoog in Google, en aangezien Google een cyclus heeft van ca 6 weken groeit dat in de periode daarna nog.
Dus, als jij zover bent…J
Groetjes, Jan
Maxximize
http://www.maxximize.nl
info@maxximize.nl
En nou moet je voor de gein eens 'zelfontdekkingreizen' googelen...
Of 'levenswijsheid schilderen
of welke andere combinatie dan ook die iets met mij te maken heeft.....
Wie moet ik hier nou voor bedanken?
Alles?!?
dinsdag 4 november 2008
zaterdag 11 oktober 2008
Weer mam
Na jarenlange omzwervingen is ie weer terug.
Terug op het honk.
"Mam, ik ga weer terug naar school en ik heb hulp nodig."
Jarenlang heb ik gebeden, gehoopt, gewenst om deze woorden te horen.
Jaren waarin heel veel is gebeurd.
Jaren van verdwalen in criminaliteit, blauwemaandagbaantjes achter de lopende band of in magazijnen, van kamertje, via kamer naar flat tot ontruiming. Een handjevol goeie vrienden en heel veel foute. Steeds magerder...
"Ik heb hulp nodig", waren woorden die hij jarenlang niet uit kon spreken, in de veronderstelling dat er toch niemand voor hem was.
Na de ontruiming alweer bijna een jaar op een piepklein kamertje in het gezin van pa.
En ik zat hier in een groot, leeg huis, te proberen me 'n beeld te vormen van het leven van mijn zoon, met behulp van soms maandelijkse updates. Updates boordevol ambitieuze plannen, afgewisseld met mislukkingen en ontslag.
"Kun je mij even wat voorschieten", de meest gebezigde zin, naast: "Ik ben weer stom geweest".
"Mam, ik ga weer naar school".
Eerst was er scepsis.
Wéér iets nieuws. Wéér wat anders proberen.
En ja, er moet weer voorgeschoten worden.
Herinnering roept weerstand op.
Maar hij lijkt zo blij! Verteld vol enthousiasme en vuur, waar 't eerder beredenerend was.
En hij heeft nu nog iets nodig: Ruimte.
Ruimte die ik heb. Ruimte die ik graag voor 'm wil maken.
Voor mij betekend het immers ook ruimte. Ruimte om 'm nu te kunnen bieden, wat ik toen niet geven kon. Steun, erkenning, waardering en vertrouwen.
De studeerkamer is in aanbouw.
De zolder inmiddels alweer gezellig vol.
Ook ik ben er vol van.
Zo blij ben ik! Dankbaar dat ik weer dagelijks deel uitmaak van zijn leven.
Met tranen in m'n ogen van trots lees ik in de krant over de nieuwste opleiding in Eindhoven. Mijn zoon zit daar op en 't past precies bij 'm.
Mijn hart stroomt vol met dankbaarheid en hoop en vult een leegte, waarvan ik niet wist dat die er zat.
Ik mocht mezelf al eerder vergeven dat ik een slechte moeder was.
Nu krijg ik een nieuwe kans.
23 jaar. M'n kindje woont weer thuis....
Terug op het honk.
"Mam, ik ga weer terug naar school en ik heb hulp nodig."
Jarenlang heb ik gebeden, gehoopt, gewenst om deze woorden te horen.
Jaren waarin heel veel is gebeurd.
Jaren van verdwalen in criminaliteit, blauwemaandagbaantjes achter de lopende band of in magazijnen, van kamertje, via kamer naar flat tot ontruiming. Een handjevol goeie vrienden en heel veel foute. Steeds magerder...
"Ik heb hulp nodig", waren woorden die hij jarenlang niet uit kon spreken, in de veronderstelling dat er toch niemand voor hem was.
Na de ontruiming alweer bijna een jaar op een piepklein kamertje in het gezin van pa.
En ik zat hier in een groot, leeg huis, te proberen me 'n beeld te vormen van het leven van mijn zoon, met behulp van soms maandelijkse updates. Updates boordevol ambitieuze plannen, afgewisseld met mislukkingen en ontslag.
"Kun je mij even wat voorschieten", de meest gebezigde zin, naast: "Ik ben weer stom geweest".
"Mam, ik ga weer naar school".
Eerst was er scepsis.
Wéér iets nieuws. Wéér wat anders proberen.
En ja, er moet weer voorgeschoten worden.
Herinnering roept weerstand op.
Maar hij lijkt zo blij! Verteld vol enthousiasme en vuur, waar 't eerder beredenerend was.
En hij heeft nu nog iets nodig: Ruimte.
Ruimte die ik heb. Ruimte die ik graag voor 'm wil maken.
Voor mij betekend het immers ook ruimte. Ruimte om 'm nu te kunnen bieden, wat ik toen niet geven kon. Steun, erkenning, waardering en vertrouwen.
De studeerkamer is in aanbouw.
De zolder inmiddels alweer gezellig vol.
Ook ik ben er vol van.
Zo blij ben ik! Dankbaar dat ik weer dagelijks deel uitmaak van zijn leven.
Met tranen in m'n ogen van trots lees ik in de krant over de nieuwste opleiding in Eindhoven. Mijn zoon zit daar op en 't past precies bij 'm.
Mijn hart stroomt vol met dankbaarheid en hoop en vult een leegte, waarvan ik niet wist dat die er zat.
Ik mocht mezelf al eerder vergeven dat ik een slechte moeder was.
Nu krijg ik een nieuwe kans.
23 jaar. M'n kindje woont weer thuis....
dinsdag 7 oktober 2008
Bestaat lotsbestemming?
Spelen we 'n rol in het grotere spel, of heeft eenieder de hoofdrol in z'n eigen toneelstuk?
Oftewel: Bestaat lotsbestemming?
Vroeger geloofde ik dat 't leven me overkwam en ik daar weinig of geen invloed op had. Ik was een speelbal van emoties en omstandigheden. Zwemmen of verzuipen. Strijden of ten onder gaan.
Toen kwam er een tijd dat ik geloofde dat je je leven in de hand kunt nemen en ALLES zelf kunt creëren. Je levenspad, je toekomst, je wereld. Een kwestie van focus, uitstippelen, wilskracht, gedachte- en doekracht.
Gewoon weten wat je wilt en dan doelen stellen, actie ondernemen, beetje visualiseren en hoppeteetje, je zet het Universum naar je hand.
Intussen heb ik het vermoeden dat er nog iets heel anders meespeelt.
Namelijk dat er ook iets is wat er wil zijn, zonder dat ik daar weet van heb en ik vraag me steeds vaker af:
Wat is nu eigenlijk de bedoeling?
Is er een speciale bedoeling? Van het leven. Mijn leven. Deze wereld. De mensheid..
En als er een bedoeling is, hoe kom ik er dan achter welke dat is? En moet ik dat dan wel willen weten? Of is het leven juist bedoeld om ons te verassen en kan ik beter gewoon eens leren luisteren,loslaten en vertrouwen?
Zou 't zo kunnen zijn, filosofeer ik dan, dat iedereen in deze wereld z'n eigen gereserveerde plekje heeft en dat we door onzichtbare krachten gestuurd en geholpen worden om daar te komen?
Is het misschien daarom dat we soms keihard ons best voor iets doen en het gewoon niet lukt? Terwijl er soms ineens, onverwacht iets in je schoot geworpen word, zonder dat je er wat voor hoeft te doen. Iets waardoor je een bepaalde richting in getrokken word; je zogezegd wind mee krijgt.
Want als dat zo is, strooien we met onze gefocuste wilskracht alleen maar roet in het eten en maken we het onszelf behoorlijk lastig.
Want -ben ik achter- al dat willen is mooi en aardig, maar het is ook een kunst om ruimte te kunnen laten voor wat er van nature wil zijn.
Waarom dit me zo bezighoud?
Ik maak het nu mee dat dingen me toe beginnen te vallen, die me zachtjes in een richting duwen. Vriendelijk. Alsof ze willen zeggen: kijk hier eens naar.., is dat niets voor je?
Het idee vraagt om een koersverandering en ik kan kiezen: stug tegen de stroom invaren of me overgeven en meedrijven.
Dus vraag me inmiddels af: Is er zoiets als 'het grote plan', waar we allemaal een rol in spelen? En roeien we niet tegen de richting in met ons eeuwige willen. Want wie is die 'ik', die alles wil bepalen? Eckart Tolle merkte het al zo mooi op: als er één willen vervult is, is ons brein er als de kippen bij om meer willens te produceren. En zo blijf je naturlijk lekker bezig. Alsof we niets beters te doen hebben, dan al onze grillen te willen willen.
Hoe onderscheid het -laat ik het maar 'grillige willen' noemen- dat steeds maar weer iets anders verzint om ons bezig en onvervuld te houden, zich van het intuitief ingegeven verlangen dat ons brengt waar we horen te zijn?
En als er zoiets als lotsbestemming bestaat; hoe verhoud zich dat dan tot onze verlangens?
Is, zoals het Boeddhisme leert, verlangen de aanzet tot lijden, of zijn verlangens juist de stemmen van onze engelen die ons de juiste richting in het oor fluisteren en kunnen we kiezen daar wel of niet naar luisteren?
Misschien hebben we beide; een lotsbestemming én bepalen we zelf of we die vervullen. Misschien krijgen we gewoon allemaal een pakketje verlangens, talenten en kansen en is het aan ons om ze te volgen, gebruiken en te grijpen.
Of ze links te laten liggen.
Mijmerend over het onderwerp, struikel ik over een quote:
I don't know if we each have a destiny, or if we're all just floating around accidently-like on a breeze. I think it might be both.
Forrest Gump vroeg het zich dus ook al af....
Maar naar welke stem moet ik luisteren als er zovelen zijn?
Want we laten ons immers door niemand zo grondig om de tuin leiden dan door onszelf en ik weet dat ik niet alles moet geloven wat ik denk.
Misschien stel ik mezelf een betere vraag met: naar welke stem wíl ik luisteren?
En ineens weet ik het:
Naar die stem die het zachtst fluistert, en toch het duidelijkst spreekt:
De stem van m'n hart.
Oftewel: Bestaat lotsbestemming?
Vroeger geloofde ik dat 't leven me overkwam en ik daar weinig of geen invloed op had. Ik was een speelbal van emoties en omstandigheden. Zwemmen of verzuipen. Strijden of ten onder gaan.
Toen kwam er een tijd dat ik geloofde dat je je leven in de hand kunt nemen en ALLES zelf kunt creëren. Je levenspad, je toekomst, je wereld. Een kwestie van focus, uitstippelen, wilskracht, gedachte- en doekracht.
Gewoon weten wat je wilt en dan doelen stellen, actie ondernemen, beetje visualiseren en hoppeteetje, je zet het Universum naar je hand.
Intussen heb ik het vermoeden dat er nog iets heel anders meespeelt.
Namelijk dat er ook iets is wat er wil zijn, zonder dat ik daar weet van heb en ik vraag me steeds vaker af:
Wat is nu eigenlijk de bedoeling?
Is er een speciale bedoeling? Van het leven. Mijn leven. Deze wereld. De mensheid..
En als er een bedoeling is, hoe kom ik er dan achter welke dat is? En moet ik dat dan wel willen weten? Of is het leven juist bedoeld om ons te verassen en kan ik beter gewoon eens leren luisteren,loslaten en vertrouwen?
Zou 't zo kunnen zijn, filosofeer ik dan, dat iedereen in deze wereld z'n eigen gereserveerde plekje heeft en dat we door onzichtbare krachten gestuurd en geholpen worden om daar te komen?
Is het misschien daarom dat we soms keihard ons best voor iets doen en het gewoon niet lukt? Terwijl er soms ineens, onverwacht iets in je schoot geworpen word, zonder dat je er wat voor hoeft te doen. Iets waardoor je een bepaalde richting in getrokken word; je zogezegd wind mee krijgt.
Want als dat zo is, strooien we met onze gefocuste wilskracht alleen maar roet in het eten en maken we het onszelf behoorlijk lastig.
Want -ben ik achter- al dat willen is mooi en aardig, maar het is ook een kunst om ruimte te kunnen laten voor wat er van nature wil zijn.
Waarom dit me zo bezighoud?
Ik maak het nu mee dat dingen me toe beginnen te vallen, die me zachtjes in een richting duwen. Vriendelijk. Alsof ze willen zeggen: kijk hier eens naar.., is dat niets voor je?
Het idee vraagt om een koersverandering en ik kan kiezen: stug tegen de stroom invaren of me overgeven en meedrijven.
Dus vraag me inmiddels af: Is er zoiets als 'het grote plan', waar we allemaal een rol in spelen? En roeien we niet tegen de richting in met ons eeuwige willen. Want wie is die 'ik', die alles wil bepalen? Eckart Tolle merkte het al zo mooi op: als er één willen vervult is, is ons brein er als de kippen bij om meer willens te produceren. En zo blijf je naturlijk lekker bezig. Alsof we niets beters te doen hebben, dan al onze grillen te willen willen.
Hoe onderscheid het -laat ik het maar 'grillige willen' noemen- dat steeds maar weer iets anders verzint om ons bezig en onvervuld te houden, zich van het intuitief ingegeven verlangen dat ons brengt waar we horen te zijn?
En als er zoiets als lotsbestemming bestaat; hoe verhoud zich dat dan tot onze verlangens?
Is, zoals het Boeddhisme leert, verlangen de aanzet tot lijden, of zijn verlangens juist de stemmen van onze engelen die ons de juiste richting in het oor fluisteren en kunnen we kiezen daar wel of niet naar luisteren?
Misschien hebben we beide; een lotsbestemming én bepalen we zelf of we die vervullen. Misschien krijgen we gewoon allemaal een pakketje verlangens, talenten en kansen en is het aan ons om ze te volgen, gebruiken en te grijpen.
Of ze links te laten liggen.
Mijmerend over het onderwerp, struikel ik over een quote:
I don't know if we each have a destiny, or if we're all just floating around accidently-like on a breeze. I think it might be both.
Forrest Gump vroeg het zich dus ook al af....
Maar naar welke stem moet ik luisteren als er zovelen zijn?
Want we laten ons immers door niemand zo grondig om de tuin leiden dan door onszelf en ik weet dat ik niet alles moet geloven wat ik denk.
Misschien stel ik mezelf een betere vraag met: naar welke stem wíl ik luisteren?
En ineens weet ik het:
Naar die stem die het zachtst fluistert, en toch het duidelijkst spreekt:
De stem van m'n hart.
woensdag 17 september 2008
Droom of werkelijkheid?
Wat zijn dromen en wat is werkelijkheid?
Misschien moeten we wakker worden uit de droom dat dit de werkelijkheid is.
Misschien moeten we wakker worden uit de droom dat dit de werkelijkheid is.
M'n toekomst herinnerd...
Vorige week, slapend onder de blote sterrenhemel, had ik een droom. Een droom die zo echt was, dat ik me tijdens m'n droom afvroeg of de plek waarover ik droomde echt bestond of alleen maar in m'n droom. In m'n droom besloot ik dat die plek echt bestond. Ik was er immers al zo vaak geweest. Het is een plek, ergens midden in de stad, maar toch een groene oase. Altijd als ik daar kwam, wenste ik dat ik daar kon blijven. Dat ik daar kon wonen. Helaas voor mij; het was al bewoond. Door inspirerende en creatieve mensen, die hadden daar hun vaste stek. Ik voelde me altijd welkom, maar kon nooit lang blijven want ik was altijd onderweg...naar iets of ergens.
En nu was ik daar weer. En deze keer was iedereen verdwenen. De groep mensen die daar had gewoond was ergens anders heen gegaan. Mijn hart juichte. M'n gevoel vertelde me, dat ik voorbestemd was om hier te zijn. Dat het nu de tijd was. Ik kende de plek op m'n duimpje en had me al vele malen voorgesteld wat ik zou doen als ik daar een vinger in de pap had. Ik zou de energie zoals die was willen bewaren, maar ipv een gesloten gemeenschap zou ik het open willen maken.
Een mooie grote tuin, met eeuwenoude bomen, een vijver en 3 huizen, waarvan er 2 samenstaan. Ietsje verderop staat een rijtje (garage?)boxen, waar ateliers in gevestigd waren. Een oase van onverwachte rust, in het centrum van de stad. Daar een creatieplaats maken... een inspiratie-centrum! Voor iedereen, jan en alleman, die open wil komen staan voor de kunst van creatie. Een ieder die z'n ziel wil laten zingen en wil proeven hoe vrijheid smaakt. Gewoon, om harten te openen, om de poorten open te zetten naar de tuin van Eden; een hemelse plek die in ieder van ons bestaat, maar waar we het contact mee hebben verloren. In ons hart, waar we zo weinig tijd doorbrengen, maar wat een plek is, die ons alles geeft.
Een plek waar je vervulling kunt vinden in de bijzondere wereld van de creatieve inspiratie. Een plek waar je je ziel kunt ontplooien, waar je thuis kunt komen. Een plek waar iedereen leraar en leerling kan zijn. Een plek in het hart van de stad, in het hart van de mens in het hart van creatie.
In mijn droom, op die dag, bleek dat het centrum een bestemming zocht. Een bestemming en een creator en inspirator. Iemand die de roeping had om daar iets bijzonders te creëren. Iemand die de tijd, de drive, een plan en de wens had. Iemand die kon creëren, decoreren, doceren en anderen inspireren en motiveren. M'n bloed begon te gonzen, m'n huid te tintelen, m'n hart te juichen: Dat huis, dat was voor mij! En die iemand was IK!!
Want er moest ook iemand constant wonen, om het te bezielen. Precies waar ik van droomde, als ik niet droom. Eigenlijk was alles er al klaar voor om door iemand geadopteerd te worden. En ik dacht, wist, voelde in heel m'n wezen, dat dit was waarnaar ik m'n leven lang al onderweg was. Alsof de toekomst me riep. Alsof een deel van mij altijd al had geweten dat dit was wat ik zou gaan doen. Zoals een zaadje de vorm, de herinnering van de boom al in zich heeft en alleen nog maar tot zichzelf uit hoeft te groeien. Alsof het altijd al in de sterren heeft gestaan. Alsof ik eindelijk m'n plek in kon nemen. Ik herinnerde me ineens weer heel sterk hoe mijn toekomst eruit zou zien. Ik werd geroepen, wakker gemaakt. Alles wat tot nu toe in mijn leven was geweest, was een voorbereiding op dit. Geen enkele twijfel over mogelijk. Eindelijk kon het op z'n plek vallen.
Ik ken zelfs het bord al wat aan de ingang zal komen staan:
Welcome to Eden,
where sunlight dances
where flowers fall asleep
where trees dream
where your heart can follow the rythm of nothingness
where your spirit can rest in the arms of happiness
*
Inmiddels ben ik alweer een tijdje wakker.
En hoe langer ik wakker ben, hoe meer de droom vervaagd. Hoe onwerkelijker het allemaal lijkt. en natuurlijk is het ook onwerkelijk. Het was een droom. En toch kan ik me niet aan het gevoel onttrekken, dat wat ik nu als werkelijkheid ervaar, de eigenlijke droom is, en dat er ergens iets is, wat rustig afwacht tot ik eindelijk eens wakker word.
En nu was ik daar weer. En deze keer was iedereen verdwenen. De groep mensen die daar had gewoond was ergens anders heen gegaan. Mijn hart juichte. M'n gevoel vertelde me, dat ik voorbestemd was om hier te zijn. Dat het nu de tijd was. Ik kende de plek op m'n duimpje en had me al vele malen voorgesteld wat ik zou doen als ik daar een vinger in de pap had. Ik zou de energie zoals die was willen bewaren, maar ipv een gesloten gemeenschap zou ik het open willen maken.
Een mooie grote tuin, met eeuwenoude bomen, een vijver en 3 huizen, waarvan er 2 samenstaan. Ietsje verderop staat een rijtje (garage?)boxen, waar ateliers in gevestigd waren. Een oase van onverwachte rust, in het centrum van de stad. Daar een creatieplaats maken... een inspiratie-centrum! Voor iedereen, jan en alleman, die open wil komen staan voor de kunst van creatie. Een ieder die z'n ziel wil laten zingen en wil proeven hoe vrijheid smaakt. Gewoon, om harten te openen, om de poorten open te zetten naar de tuin van Eden; een hemelse plek die in ieder van ons bestaat, maar waar we het contact mee hebben verloren. In ons hart, waar we zo weinig tijd doorbrengen, maar wat een plek is, die ons alles geeft.
Een plek waar je vervulling kunt vinden in de bijzondere wereld van de creatieve inspiratie. Een plek waar je je ziel kunt ontplooien, waar je thuis kunt komen. Een plek waar iedereen leraar en leerling kan zijn. Een plek in het hart van de stad, in het hart van de mens in het hart van creatie.
In mijn droom, op die dag, bleek dat het centrum een bestemming zocht. Een bestemming en een creator en inspirator. Iemand die de roeping had om daar iets bijzonders te creëren. Iemand die de tijd, de drive, een plan en de wens had. Iemand die kon creëren, decoreren, doceren en anderen inspireren en motiveren. M'n bloed begon te gonzen, m'n huid te tintelen, m'n hart te juichen: Dat huis, dat was voor mij! En die iemand was IK!!
Want er moest ook iemand constant wonen, om het te bezielen. Precies waar ik van droomde, als ik niet droom. Eigenlijk was alles er al klaar voor om door iemand geadopteerd te worden. En ik dacht, wist, voelde in heel m'n wezen, dat dit was waarnaar ik m'n leven lang al onderweg was. Alsof de toekomst me riep. Alsof een deel van mij altijd al had geweten dat dit was wat ik zou gaan doen. Zoals een zaadje de vorm, de herinnering van de boom al in zich heeft en alleen nog maar tot zichzelf uit hoeft te groeien. Alsof het altijd al in de sterren heeft gestaan. Alsof ik eindelijk m'n plek in kon nemen. Ik herinnerde me ineens weer heel sterk hoe mijn toekomst eruit zou zien. Ik werd geroepen, wakker gemaakt. Alles wat tot nu toe in mijn leven was geweest, was een voorbereiding op dit. Geen enkele twijfel over mogelijk. Eindelijk kon het op z'n plek vallen.
Ik ken zelfs het bord al wat aan de ingang zal komen staan:
Welcome to Eden,
where sunlight dances
where flowers fall asleep
where trees dream
where your heart can follow the rythm of nothingness
where your spirit can rest in the arms of happiness
*
Inmiddels ben ik alweer een tijdje wakker.
En hoe langer ik wakker ben, hoe meer de droom vervaagd. Hoe onwerkelijker het allemaal lijkt. en natuurlijk is het ook onwerkelijk. Het was een droom. En toch kan ik me niet aan het gevoel onttrekken, dat wat ik nu als werkelijkheid ervaar, de eigenlijke droom is, en dat er ergens iets is, wat rustig afwacht tot ik eindelijk eens wakker word.
donderdag 11 september 2008
de secret in het kwadraat - vervolg
Naar aanleiding van mijn reactie over de schatkaarten op de bijnarijkenberoemdblog, werd ik uitgenodigd mijn verhaal te schrijven over hoe ik tot het maken van het boek ben gekomen en hoe ik dat precies heb gebruikt. Dit verhaal wil ik jullie niet onthouden....
Bij deze.
Jaren geleden is het alweer, dat ik met een burn-out thuis kwam te zitten en geen idee had wat ik nog met m'n leven aan moest.
Geen enkel zicht had ik op wie ik was, wat ik wilde en kon.
Al jaren was ik kapster, want m'n oma was een kapster, m'n moeder was een kapster, m'n tante was een kapster en straks werd m'n dochter ook een kapster.
Helaas voor mij toen, was het hebben van een veels te goedlopende, 6 dagen per week opene kapperszaak met 7 vrouw personeel en 2 trainings- en 1 boekhoudavonden per week als alleenstaande moeder iets teveel van het goede. Ik kreeg eerst vage klachten en niet lang daarna was het 'all systems meltdown'.
Geen haartjes knippen meer voor mij. Noch opleidingen geven en volgen, zaak runnen en boekhouding doen. Zelfs de verzorging van mijn zoon, moest ik uit handen geven. De bordjes tuimelden een allemaal tegelijk van hun stokje.
"Nog 2 jaar zo doorgaan", zei de dokter, "en dan ben je op".
Tsjah, wat doe je dan?
Eerst in een gat vallen natuurlijk, maar daar had ik het snel gezien. Te donker, te drukkend, te benauwd.
Maar hoe kwam ik eruit dan?
Op aanraden van mijn beste vriendin, begon ik met het maken van een "gewenste-leven"s-boek; een methode die zij gebruikte om tieners in contact te brengen met wat ze later willen worden. Voor mij was later al voorbij, maar ik was toch weer helemaal terug bij af, dus, ach...waarom niet...
De opdracht was simpel:
Zoek in oude tijdschriften naar plaatjes, spreuken, artikelen en woorden die je aanspreken. Of plak er in wat je bezig houd, wat je aandacht trekt, waar je van houd.
En ach ja; what else to do? zo in de ziektewet.
Het is mijn redding gebleken.
Door met dit boek te werken verschoof mijn focus.
Had ik voordat ik begon allemaal heel helder en duidelijk wat ik niet (meer) wilde, niet leuk vond, wilde vermijden, waar ik vandaan wilde; nu werd ik opgeroepen te kijken naar - wat dan wél! - , naar wat me aansprak, en bovendien; wat er allemaal in mijn leven was, wat waardevol voor me was.
Dit gaan zien en weten bracht al meteen meer licht en ruimte.
Om het boek wat meer structuur te geven, ben ik het later in gaan delen op onderwerp, zoals met de schatkaarten van Shakti Gawain.(zie the secret in het kwadraat)
Toen ik door mijn collage's (wat vaak afgedaan word als kinderachtig geplak, maar wat het dus echt niet is) beter zicht begon te krijgen op wie ik was en wat ik wenste te creëren in m'n leven, ben ik naast m'n plaatjesboek ook nog begonnen met mijn zg. grote magische doelenboek. Want je kunt wel lekker in je fantasie gaan leven en de hele dag op een roze wolk gaan zitten, dromend over het fantastische leven wat je wilt leiden, de mooiste scenario's visualiserend.... 't Universum is niet gek.
Die hebben zoiets van: Wij kunnen dingen op je pad laten komen, maar dan moet je je wel op het pad bevinden.
Ga! Probeer! Doe!
Actie ~ reactie
Trial ~ error ~ trial ~ succes.
In dit nieuwe schrift, begon ik lijstjes te maken en op te schrijven welke stappen ik zou moeten nemen, wat ik zou kunnen doen, wie ik om steun, raad of hulp kon vragen, waar ik een kijkje zou kunnen gaan nemen, met wie ik in contact zou kunnen komen, kortom: zoeken naar mogelijkheden, en dan vervolgens een soort van maandintentie maken. Niet te strak plannen, niet teveel moetens en willens. Gewoon losjes m'n gevoel en intuitie volgen, maar 't dan wel ook doén. Licht en ruimte ~ weet je wel.
Te weinig om gestresst te raken, genoeg om lekker bezig te zijn en het Universum de kans te geven wat wondertjes te verrichten hier en daar.
Deze creatieve, leuke, lichte, vrijeblije edoch noeste arbeid begon al gauw z'n vruchten af te werpen.
Achter in mijn "gewenste- leven"sboek, begon ik m'n successen in te plakken: De keren dat ik m'n talenten gebruikte, deed wat ik leuk vond en daar blij van werd, ik een bijdrage leverde of een goed plan had bedacht en uitgevoerd.
Want 'to-do' lijstjes; mooi en aardig, een 'accomplished'-lijstje maken, lijken we altijd te vergeten. En das niet alleen jammer. Das doodzonde!
Je aandacht bij wat je wilt bereiken is natuurlijk heel goed, maar zien wat je al hebt bereikt is natuurlijk net zo belangrijk. Het brengt het geluks-gevoel dichterbij. Niet alleen weten wat je wilt, maar ook zien en blij zijn met wat je al hebt. Trots zijn op wat je hebt bereikt. Jezelf waarderen voor je inzet. Geen grotere magnetische aantrekking voor 'de wet' als een voldaan gevoel van eigenwaarde. Erg goed ook voor je zelfrecpect.
Inmiddels is mijn boek vol.
Wat ik wilde en wat ik deed en kreeg, heeft elkaar inmiddels in het midden gevonden. Juist op het moment dat dat ik op het punt stond m'n grote, gedroomde reis te maken, vlak nadat ik m'n eigen BeLight!-inspiratiecentrum was begonnen.
Op deze middelste pagina heb ik een foto geplakt van mezelf in juichende toestand, temidden van het prachtige natuurschoon in Thailand; het land wat me de droom had geschonken die ik met behulp van het Universum had waar gemaakt.
Het werd een fantastishce reis! waarvan je de belevenissen kunt lezen op
http://www.renate-belight.blogspot.com/
Inmiddels weer thuis is BeLight! uitgebreid met een atelier, want dit proces van leren luisteren naar m'n hart zal nooit meer eindigen. Ik blijf gewoon doorgroeien. 'Later als ik ik groot ben', is nog steeds actueel. Ik word nog steeds groter.
En ik heb niet gewacht op 'n prins, maar heb mezelf wakker gekust.
Die prins is inmiddels ook in m'n leven en we dromen nog lang en gelukkig.
Sterker nog!
Ik help nu via www.BeLight.us ook anderen dmv. creatieve workshops, hun droom te vinden en te leren leven.
Deze keer niet alleen via wens- of wilskracht, maar via zijnskracht. En dat beloofd wat!
Want uit mijn boek heb ik geleerd en blijkt ook:
Je hoeft niet altijd te weten wat je wilt, om de wet van aantrekking voor je te laten werken. Het is veel belangrijker dat je je leert herinneren wie je bent en dat je weet wat belangrijk en waardevol voor je is. En dan laat je het aan het Universum over om jou te verassen....
Mijn volgende wens-boek staat sinds kort te popelen in de kast. De nu nog lege pagina's tintelen van verwachting...
the secret in het kwadraat.
Onlangs kwam ik op de Bijnarijkenberoemd-blog en daar is het schatkaartenprincipe van Shakti Gawain's creatief visualiseren voor ons in het Nederlands vertaald.
Dit bracht mij bij het feit dat wat al jaren doe, misschien wel eens interessant kan zijn voor anderen.
Zelf ben ik hier nl. al een aantal jaar mee bezig en heb hetzelfde principe toegepast van de schatkaarten, maar dan heb ik een schatboek gemaakt: ik heb een dummy gebruikt en daar per aantal pagina's hetzelfde principe toegepast. Het boek is door de jaren heen gegroeid, mijn dromen werden steeds helderder, specifieker,wat ik wilde steeds duidelijker.
Toen ze zich gingen manifesteren ben ik vanaf de andere kant mijn successen in gaan plakken, de kleine stappen die ik nam, de tussendoelen, de weg ernaartoe.
Uiteindelijk ontmoette het elkaar in het midden toen ik mijn ultieme droom bereikt had.
Daar plakte ik een grote foto van een juichende zelf.
Toen ik ermee begon wist ik nog niet eens wat ik wilde
Ik had een burn-out, had mn zaak (kinkikappers) moeten verkopen en had geen idee wat ik met mn leven wilde.
Dit boek heeft me erg geholpen
Ik ben gewoon begonnen met plaatjes uit tijdschriften erin plakken die ik mooi vond en die me aanspraken
Later ging ik onderwerpen bedenken en zoeken naar wat ik daarin wilde bereiken.
Het is een erg dik en nuttig boek gebleken en ik wil via deze weg mensen wakker maken voor deze mooie creatieve manier van dromen visualiseren.
't Gekke is wel dat ik van mijn schilderen helemaal niks terug vind in mn wensenboek en ik nu toch een atelier heb.
Zo zie je maar dat je zelf soms helemaal geen contact hebt met wat je kunt en echt wilt vanuit je beperkte perspectief en dat het universum toch weet wat ie moet sturen, alleen al door ermee bezig te zijn tijd te maken om erachter te komen wat je nu eigenlijk echt wilt.
Inmiddels geef ik workshops aan mensen die het ook niet weten, en help ik ze dit duidelijk krijgen door het maken van collages. Ik doe dus gewoon wat ik altijd al deed en doe dus vooral niet meer moeilijk door het ver weg te zoeken.
.
Inmiddels denk ik ook niet meer in doelen, zoals het schatkaartenprincipe je leert (en ik denk nu ook aan de succeskaarten uit het boek van Nisandeh (red goal,orange goal...) maar in waarden en ervaringen. Nog veel effectiever
Het gaat je per slot ook uiteindelijk om de ervaring die je hoopt te hebben na het bereiken van je doel.
Het is niet die auto of het geld wat jou gelukkig maakt, maar het gevoel van bv. vrijheid wat je ermee hoopt te krijgen.
Binnenkort lanceer ik daarom de cursus: Zin in je leven!
Daarin heb ik een combinatie gemaakt van het werken met deze schatkaarten en een zeer effectieve NLP-methode die ik nu nog niet verklap.
Niet hopen op het bereiken van doelen, maar meer zin aan je leven leren geven waardoor doelen bereikt worden zonder dat je ze gesteld hebt.
The secret in het kwadraat.!
En nu ga ik naar de stad om mijn volgende droom/succesboek aan te schaffen en begint de volgende reis.
maandag 18 augustus 2008
Apetrots op mezelf
Wat ik uitermate wonderlijk vind, is dat een rot gevoel zo snel - en op het eerste gezicht zomaar - van je af kan vallen.
Loop ik de hele week al rond met onbestendige gevoelens van irritatie, boosheid en zorgen: sinds net sta ik weer om half 10 's avonds uit volle borst met Stevie Wonder mee te zingen en dansend de afwas te doen.
Hoe kan dat en wat moet daarvoor gebeuren?
De hoe vraag vinnik minder interessant, want dat is een lang en psycho-logisch verhaal over hoe de brein werkt. Blijkbaar is ons emotionele hersendeel tot heel wat meer en staat, dan we met ons denken kunnen bevatten en dat vind ik een troostende gedachte.
"Wat moet daarvoor gebeuren?" vind ik echter een interessantere vraag. Want er was een tijd dat ik wekenlang rond kon lopen met een vaag onbestemd vervelend gevoel, dat ik vaak genoeg weg heb proberen te poetsen met net doen alsof er niks aan de hand was en gewoon een heleboel lol maken. Wat natuurlijk altijd maar heel even lukte. Plezier maken is niet het tegenovergestelde van onvrede en het lost het ook niet op.
Maar wat dan wel?
Ik heb inmiddels geleerd en nu dus met succes toegepast: als er iets zit te wringen, moet je het los maken. Als je iets in de weg zit, moet je het opruimen. Als er iets in je keel blijft steken, moet je het ophoesten en doorbijten beter dan wegslikken. Pijn bestrijd je niet met lol, maar met "auw" zeggen. Niet beschuldigend of verwijtend, niet aanvallend of verdedigend, maar gewoon "auw!". Met respect voor jezelf en ander(en). Maar we willen meestal graag zo snel mogelijk weg van de pijn, zonder te weten dat pijn zich enkel uit laat gummen met erkenning.
Erkenning geven aan wat er is: niet altijd even makkelijk.( Liever vechten we tegen de realiteit.)
Toch heb ik dat nu eens een keer wél gedaan.
Ik heb vanuit m'n diepste wezen m'n waarheid gesproken (en daarmee de angst in de ogen gekeken om niet leuk gevonden te worden).
M'n grenzen aangegeven (nadat ik die voor mezelf duidelijk had gekregen) en daarmee duidelijk onderscheid gemaakt tussen wat mijn en dijn is. Verantwoordelijkheid voor m'n eigen gevoelens genomen en uit onvoorwaardelijke liefde voor mezelf en die ander gehandeld. Ik ben voor mezelf opgekomen, zonder m'n 'tegenstander' af te vallen (en dat was makkelijker dan ik dacht, als je daar even je best voor doet), geaccepteerd wat er is, ruimte gevraagd én gegeven, een stapje terug gedaan (waarom had ik daar eerst zo'n moeite mee??)en losgelaten in het vertrouwen dat alles zowiezo goed is, hoe dan ook.
Ik ben uit m'n drama gebleven door me dingen niet persoonlijk aan te trekken of op te pakken, noch in de aanval of verdediging te gaan.
We hebben niet om gelijk gevochten, maar zijn voor geluk gegaan.
Wederzijds respect was daarbij het uitgangspunt.
En met deze ingrediënten zijn er wonderen gebeurd en voel ik me nu bevrijd.
Vervolgens heb ik mezelf een schouderklopje gegeven en die ander een kus.
Bovendien ben ik supertrots op mezelf en dat mag ik.
Want dat is ook zoiets: we zijn er meestal als de kippen bij om onszelf op de kop te geven, maar tevreden en blij mijn met nieuw gedrag, iets wat goed gegaan is, vinden we vaak gewoon vanzelfsprekend en daar lullen we niet over.
Nou, ikke wel deze keer.
Schouderklopje voor mezelf en ik hoop dat ik het er volgende keer weer met een ruim voldoende vanaf breng. Ik kijk bijna uit naar een volgend conflict. ;-)
En als 't dan mislukt, ga ik gewoon nog steeds net zo veel van mezelf houden.
Dat is beloofd.
Want door gewoon houden van, word je goed in wat je doet, dat blijkt nu wel weer.
Loop ik de hele week al rond met onbestendige gevoelens van irritatie, boosheid en zorgen: sinds net sta ik weer om half 10 's avonds uit volle borst met Stevie Wonder mee te zingen en dansend de afwas te doen.
Hoe kan dat en wat moet daarvoor gebeuren?
De hoe vraag vinnik minder interessant, want dat is een lang en psycho-logisch verhaal over hoe de brein werkt. Blijkbaar is ons emotionele hersendeel tot heel wat meer en staat, dan we met ons denken kunnen bevatten en dat vind ik een troostende gedachte.
"Wat moet daarvoor gebeuren?" vind ik echter een interessantere vraag. Want er was een tijd dat ik wekenlang rond kon lopen met een vaag onbestemd vervelend gevoel, dat ik vaak genoeg weg heb proberen te poetsen met net doen alsof er niks aan de hand was en gewoon een heleboel lol maken. Wat natuurlijk altijd maar heel even lukte. Plezier maken is niet het tegenovergestelde van onvrede en het lost het ook niet op.
Maar wat dan wel?
Ik heb inmiddels geleerd en nu dus met succes toegepast: als er iets zit te wringen, moet je het los maken. Als je iets in de weg zit, moet je het opruimen. Als er iets in je keel blijft steken, moet je het ophoesten en doorbijten beter dan wegslikken. Pijn bestrijd je niet met lol, maar met "auw" zeggen. Niet beschuldigend of verwijtend, niet aanvallend of verdedigend, maar gewoon "auw!". Met respect voor jezelf en ander(en). Maar we willen meestal graag zo snel mogelijk weg van de pijn, zonder te weten dat pijn zich enkel uit laat gummen met erkenning.
Erkenning geven aan wat er is: niet altijd even makkelijk.( Liever vechten we tegen de realiteit.)
Toch heb ik dat nu eens een keer wél gedaan.
Ik heb vanuit m'n diepste wezen m'n waarheid gesproken (en daarmee de angst in de ogen gekeken om niet leuk gevonden te worden).
M'n grenzen aangegeven (nadat ik die voor mezelf duidelijk had gekregen) en daarmee duidelijk onderscheid gemaakt tussen wat mijn en dijn is. Verantwoordelijkheid voor m'n eigen gevoelens genomen en uit onvoorwaardelijke liefde voor mezelf en die ander gehandeld. Ik ben voor mezelf opgekomen, zonder m'n 'tegenstander' af te vallen (en dat was makkelijker dan ik dacht, als je daar even je best voor doet), geaccepteerd wat er is, ruimte gevraagd én gegeven, een stapje terug gedaan (waarom had ik daar eerst zo'n moeite mee??)en losgelaten in het vertrouwen dat alles zowiezo goed is, hoe dan ook.
Ik ben uit m'n drama gebleven door me dingen niet persoonlijk aan te trekken of op te pakken, noch in de aanval of verdediging te gaan.
We hebben niet om gelijk gevochten, maar zijn voor geluk gegaan.
Wederzijds respect was daarbij het uitgangspunt.
En met deze ingrediënten zijn er wonderen gebeurd en voel ik me nu bevrijd.
Vervolgens heb ik mezelf een schouderklopje gegeven en die ander een kus.
Bovendien ben ik supertrots op mezelf en dat mag ik.
Want dat is ook zoiets: we zijn er meestal als de kippen bij om onszelf op de kop te geven, maar tevreden en blij mijn met nieuw gedrag, iets wat goed gegaan is, vinden we vaak gewoon vanzelfsprekend en daar lullen we niet over.
Nou, ikke wel deze keer.
Schouderklopje voor mezelf en ik hoop dat ik het er volgende keer weer met een ruim voldoende vanaf breng. Ik kijk bijna uit naar een volgend conflict. ;-)
En als 't dan mislukt, ga ik gewoon nog steeds net zo veel van mezelf houden.
Dat is beloofd.
Want door gewoon houden van, word je goed in wat je doet, dat blijkt nu wel weer.
Lekker niks
Vandaag ga ik alleen maar doen waar ik zin in heb.
En dat is tricky.
Want m'n hele huis is een puinhoop, ik 'moet' m'n postertjes nog aanpassen en af laten drukken. Bovendien is een vriendinnetje jarig en moet ik nog op een kadootje uit. Het eeuwige, heilige moeten...
Misschien word vandaag wel een experiment: Kunnen zin en moeten vrienden worden?
*
Zo'n doen-waar-ik-zin-in-heb dag las ik nu heel bewust in. Tijd voor mezelf in m'n agenda. Daar ben ik goed in...geworden.
Ooit moest ik daar nl. goed in worden. Ooit moest ik leren m'n grenzen te beschermen en daar voor moest ik leren om m'n grenzen te leren kennen en dat was vlak nadat ik ingezien had dat het nodig is om grenzen te hébben.
Het is overigens vrij goed mogelijk om jezelf allerlei nieuwe dingen aan te leren, vind ik. Je hoeft gelukkig niet je hele leven te herhalen wat je van thuis uit meegekregen hebt. Plus dat ontneemt me gelukkig ook meteen het 'zo ben ik nu eenmaal'-smoesje. Ik houd geloof ik niet van smoesjes en al helemaal van smoesjes die ik mezelf vertel.
Vandaag doe ik alleen waar ik zin in heb, omdat m'n lichaam roept dat ik daar aan toe ben.
De neiging die daarbij meteen opkomt is om terug te kijken en me af te vragen of ik dat wel verdient heb. Maar ik weet inmiddels dat dat slechts mijn mind (wie komt er met een goeie vertaling?) is die controle wil houden.
Vandaag doe ik alleen waar ik zin in heb, omdat ik weinig energie heb en een half en een helemaal ontstoken oog heb als waarschuwing.
Ik hoop dat ik nog ooit zover kom dat ik mezelf die tijd kan geen, zonder dat ik eerst gewaarschuwd moet worden door m'n lijf. Gewoon omdat balans belangrijk voor me is en daarvoor is het belangrijk dat 'moeten' afgewisseld word met 'zin in'.
En ik fop mezelf nogal eens, omdat ik bijna alles wat ik moet doen ook zo leuk vind om te doen. Er is zoveel te doen en ik heb er ook gewoon vaak zin in. Maar zelfs dan is het belangrijk om af en toe de heleboel eens even de boel te laten.
Bovendien hoor ik af en toe m'n vader nog achter me staan die zegt: "Als je geen zin hebt, moet je zin maken".
En daarom grijpt mijn lichaam af en toe in.
Omdat ik daar geen zin meer in heb en m'n lichaam blijkbaar beter weet wat goed voor me is, dan ik.
En dat is tricky.
Want m'n hele huis is een puinhoop, ik 'moet' m'n postertjes nog aanpassen en af laten drukken. Bovendien is een vriendinnetje jarig en moet ik nog op een kadootje uit. Het eeuwige, heilige moeten...
Misschien word vandaag wel een experiment: Kunnen zin en moeten vrienden worden?
*
Zo'n doen-waar-ik-zin-in-heb dag las ik nu heel bewust in. Tijd voor mezelf in m'n agenda. Daar ben ik goed in...geworden.
Ooit moest ik daar nl. goed in worden. Ooit moest ik leren m'n grenzen te beschermen en daar voor moest ik leren om m'n grenzen te leren kennen en dat was vlak nadat ik ingezien had dat het nodig is om grenzen te hébben.
Het is overigens vrij goed mogelijk om jezelf allerlei nieuwe dingen aan te leren, vind ik. Je hoeft gelukkig niet je hele leven te herhalen wat je van thuis uit meegekregen hebt. Plus dat ontneemt me gelukkig ook meteen het 'zo ben ik nu eenmaal'-smoesje. Ik houd geloof ik niet van smoesjes en al helemaal van smoesjes die ik mezelf vertel.
Vandaag doe ik alleen waar ik zin in heb, omdat m'n lichaam roept dat ik daar aan toe ben.
De neiging die daarbij meteen opkomt is om terug te kijken en me af te vragen of ik dat wel verdient heb. Maar ik weet inmiddels dat dat slechts mijn mind (wie komt er met een goeie vertaling?) is die controle wil houden.
Vandaag doe ik alleen waar ik zin in heb, omdat ik weinig energie heb en een half en een helemaal ontstoken oog heb als waarschuwing.
Ik hoop dat ik nog ooit zover kom dat ik mezelf die tijd kan geen, zonder dat ik eerst gewaarschuwd moet worden door m'n lijf. Gewoon omdat balans belangrijk voor me is en daarvoor is het belangrijk dat 'moeten' afgewisseld word met 'zin in'.
En ik fop mezelf nogal eens, omdat ik bijna alles wat ik moet doen ook zo leuk vind om te doen. Er is zoveel te doen en ik heb er ook gewoon vaak zin in. Maar zelfs dan is het belangrijk om af en toe de heleboel eens even de boel te laten.
Bovendien hoor ik af en toe m'n vader nog achter me staan die zegt: "Als je geen zin hebt, moet je zin maken".
En daarom grijpt mijn lichaam af en toe in.
Omdat ik daar geen zin meer in heb en m'n lichaam blijkbaar beter weet wat goed voor me is, dan ik.
Wat me dit nou weer?
Was ik vroeger 'n niet kapot te krijgen, multitasking, overal voor inne, sterke bikkel van een meid; inmiddels ben ik een zogezegde softie, een watje, een zachtgekookt ei, een HSP-tje.
Vandaag bv. ben ik weer ineens, gewoon door helemaal niets, totaal uitgeput. Lamlendig is eigenlijk een veel passender woord.
Het enige antwoord hierop is voor mij: mezelf volledig en onvoorwaardelijk geven waar ik behoefte aan heb; een hangmat en een goed boek. Gelukkig schijnt de zon.
Maar..WAT ME DIT NOU WEER??? denk ik dan wel.
Evengoed ben ik het gewend van mezelf en ook dat is verontrustend.
Onvoorspelbare aanvallen van vermoeidheid en licht depressieve gevoelend wisselen al jaren regelmatig de wacht met ongebreideld enthousiasme en hevig borrelende positiviteit.Alsof er ergens een kraantje zit wat buiten mijn bewustzijn om, open of dicht word gedraaid.
En wie zit er GVD met die kraan te rommelen?
Blijkbaar kan ik het niet laten om redenen te zoeken bij dit frappante fenomeen.
Nu ben ik al jarenlang een zeer bedreven psychosomatiër. Ik kan nl. uit ooit noodzakelijke zelfbescherming, maar heel moeilijk voelen wat ik nu eigenlijk voel. Ik fantaseer liever dat alles gewoon goed is; niks an de hand...
En dus heeft mijn lijf besloten mij bij de les te houden door allerlei kwaaltjes te ontwikkelen.
Ooit heb ik mezelf zolang kunnen ontkennen dat ik het tot een burn-out heb weten te schoppen, maar ik ben daar inmiddels zo goed als van genezen, op een rug- en nekje vol vliegende kwaaltjes na.
Toch laat zo'n jarenlange uitval door deze mentale, emotionele en fysieke muiterij van je lichaam wel degelijk z'n sporen na, merk ik nu.
Eén daarvan is dat ik niet meer kan vertrouwen op m'n lichaam.
* Herstel*
Mijn lichaam weigert soms te doen wat ík wil, maar handelt daarnetegen in opdracht van een ander aspect van mij dat waakt over mijn welzijn. Zoals een flipperkast met een 'op tilt'-systeem; als ik me ergens over opwind en teveel tegen 't leven aanduw.
Maar wat is er dan nu aan de hand, wat ik weer eens niet wil voelen?
Zou het zomaar te maken kunnen hebben met de ongemerkte spanning die een expositie van m'n nieuwste schiderkunstjes met zich meebrengt? De spanning - daar hebben we 'm weer - van 'goed genoeg' zijn en beoordeeld worden?
't Knijpt wel een beetje als twee langslopende botte bouwvakkers m'n -met liefde in elkaar getimmerde- lijsten van sloophout "leuk voor in de schuur, hahaha" vinden.
Of had ik gewoon - helemaal niks psychosomatisch - niet zo te keer moeten gaan bij het slopen van het hout?
En dat ontstoken rode oog?
Moet ik dat esoterisch benaderen door me af te vragen wat ik, gewoon letterlijk genomen, niet wil zien? Of heb ik 'gewoon' een splintertje in m'n oog gekregen bij het hakken?
Soms is het maar een verwarrende boel op zo'n zelfontdekkingsreis.
Vandaag bv. ben ik weer ineens, gewoon door helemaal niets, totaal uitgeput. Lamlendig is eigenlijk een veel passender woord.
Het enige antwoord hierop is voor mij: mezelf volledig en onvoorwaardelijk geven waar ik behoefte aan heb; een hangmat en een goed boek. Gelukkig schijnt de zon.
Maar..WAT ME DIT NOU WEER??? denk ik dan wel.
Evengoed ben ik het gewend van mezelf en ook dat is verontrustend.
Onvoorspelbare aanvallen van vermoeidheid en licht depressieve gevoelend wisselen al jaren regelmatig de wacht met ongebreideld enthousiasme en hevig borrelende positiviteit.Alsof er ergens een kraantje zit wat buiten mijn bewustzijn om, open of dicht word gedraaid.
En wie zit er GVD met die kraan te rommelen?
Blijkbaar kan ik het niet laten om redenen te zoeken bij dit frappante fenomeen.
Nu ben ik al jarenlang een zeer bedreven psychosomatiër. Ik kan nl. uit ooit noodzakelijke zelfbescherming, maar heel moeilijk voelen wat ik nu eigenlijk voel. Ik fantaseer liever dat alles gewoon goed is; niks an de hand...
En dus heeft mijn lijf besloten mij bij de les te houden door allerlei kwaaltjes te ontwikkelen.
Ooit heb ik mezelf zolang kunnen ontkennen dat ik het tot een burn-out heb weten te schoppen, maar ik ben daar inmiddels zo goed als van genezen, op een rug- en nekje vol vliegende kwaaltjes na.
Toch laat zo'n jarenlange uitval door deze mentale, emotionele en fysieke muiterij van je lichaam wel degelijk z'n sporen na, merk ik nu.
Eén daarvan is dat ik niet meer kan vertrouwen op m'n lichaam.
* Herstel*
Mijn lichaam weigert soms te doen wat ík wil, maar handelt daarnetegen in opdracht van een ander aspect van mij dat waakt over mijn welzijn. Zoals een flipperkast met een 'op tilt'-systeem; als ik me ergens over opwind en teveel tegen 't leven aanduw.
Maar wat is er dan nu aan de hand, wat ik weer eens niet wil voelen?
Zou het zomaar te maken kunnen hebben met de ongemerkte spanning die een expositie van m'n nieuwste schiderkunstjes met zich meebrengt? De spanning - daar hebben we 'm weer - van 'goed genoeg' zijn en beoordeeld worden?
't Knijpt wel een beetje als twee langslopende botte bouwvakkers m'n -met liefde in elkaar getimmerde- lijsten van sloophout "leuk voor in de schuur, hahaha" vinden.
Of had ik gewoon - helemaal niks psychosomatisch - niet zo te keer moeten gaan bij het slopen van het hout?
En dat ontstoken rode oog?
Moet ik dat esoterisch benaderen door me af te vragen wat ik, gewoon letterlijk genomen, niet wil zien? Of heb ik 'gewoon' een splintertje in m'n oog gekregen bij het hakken?
Soms is het maar een verwarrende boel op zo'n zelfontdekkingsreis.
donderdag 7 augustus 2008
45
'n Mooie leeftijd vinnik 't, 45.
Het is niet een 45, wat ik me had voorgesteld als 45 toen ik nog 25 was, of 15.
Dacht ik toen, dat je met 45 zo'n beetje klaar was met je leven en het mooiste gedeelte er wel zo ongeveer opzat, nu voelt 45 meer als: ik ben op de helft en nu gaat m'n leven echt beginnen.
Ik hoef nl. niet meer zo nodig, en daardoor word nu juist alles mogelijk.
Bepaalde onzekerheden en angsten van de 'eerste helft', kan ik nu achter me laten. Ik weet beter wie ik ben, wat ik wil, wat ik kan. Ik besef dat ik niet alles moet geloven wat ik denk. Dat datgene wat ik voor waar aanneem, misschien wel gewoon zelfverzonnen is; ooit blindelings aangenomen, zonder ff te checken.
Ik heb geleerd dat angst een slechte raadgever is en je beter kunt luisteren naar je hart en daarbij je angst beter aan kan kijken dan ervoor weg te rennen. Geleerd dat, om in je kracht te komen, je ook bereid moet zijn kwetsbaar te zijn.
Dat je elk moment in je leven voor de keuze staat tussen gelijk of geluk, en dat het niet je kansen maar je keuzes zijn, die bepalen wie je bent. Dat je zelf het voorbeeld geeft voor hoe mensen je zullen behandelen. Zelfrespect iets is wat van binnenuit groeit door lief te zijn voor jezelf, en dat geen mens je dat kan geven als je het jezelf niet geeft. Dat zelfacceptatie leidt tot zelfvertrouwen.
Ik heb gestoeid met m'n innerlijke waarden en m'n leven zo ingedeeld dat ik ernaar kan leven, zodat hoe ik doe, past bij wie ik ben.
Ik weet nu dat je lichaam signalen geeft als er iets mis is en dat je daar maar beter naar kan luisteren; dat een goede gezondheid iets is om heel blij mee te zijn en dat alles wat je doet (dus ook niets doen), een gevolg heeft.
En leven in het hier en nu, met m'n focus op waar ik dankbaar voor kan zijn, schept tevredenheid.
*
Mij hoor je dus niet klagen over het verliezen van m'n jeugd; volgens mij word 't alleen maar steeds leuker, interessanter en makkelijker.
*
Ik heb een kronkelig levenspad gevolgd vanuit jeugd naar volwassenheid. Leren verantwoordelijk zijn voor m'n eigen leven, dat was nog een hele klus. Mezelf en m'n wensen serieus nemen; had ik ook wat te willen dan??
Ja!! Dromen najagen, doelen stellen, van alles willen, doen, bereiken.
Eindelijk begon ik mezelf op een gegeven moment serieus te nemen. Werk maken van m'n leven en hoe ik dat wilde vormgeven.
*
Nu kom ik bij 't punt dat ik mezelf eens fijn wat minder serieus kan nemen. Er hoeft niet meer zoveel, alhoewel alles nog kan. Maar losjeser nu, met meer lichte sprankel en minder druk; een ..hoe zal ik het noemen.. ultiem sourcy-gevoel. Helder, fris en licht bruisend. Vanuit een basisweten in mezelf. Vanuit meer balans. 'n Soort van ijkpunt, vanwaaruit ik mezelf alles kan gunnen maar niet meer van alles moet.
Ik heb met vallen en opstaan geleerd lief te zijn voor mezelf, omdat er eigenlijk niks anders opzit en dat is maar goed ook. Er is niks mis met jezelf waarderen en accepteren en dat heeft niets te maken met verwaand zijn, of egoistisch, maar met zelfbehoud en krachtig zijn. Ik geef mezelf dus niet meer op m'n kop, maar troost mezelf bij mislukking. Val mezelf niet meer af, maar geef steun. En waarempel; waar ik vroeger geloofde tegen deze tijd uitgebloeid te zijn, onstaan weer overal nieuwe knoppen.
M'n lichaam krimpt al, maar m'n geest ontvouwd. Ik heb 't gevoel op een top te staan, zonder dat ik ergens ben. Alsof ik m'n hoofd door de wolken heb gestoken; alsof er een sluier is opgetild en ik dingen nu helder en beter zie. Ik heb de ramen van m'n innerlijk huis gewassen.
Ik kan nu ergens tijd voor maken, zonder dat ik weet voor wat, waarna m'n inspiratie me leidt naar creativiteit en schoonheid maken.
Ik heb het gevoel dat ik nu eindelijk pas bij wie ik ben.
Niets hoeft nog persé, en alles mag.
Ik heb geleerd dat vrijheid niet iets is wat je wel of niet krijgt of hebt, maar iets wat je jezelf wel of niet geeft.
M'n pas is vertraagd, maar niet vanuit vermoeidheid, ontmoediging of zwaarte, maar vanuit kalme rust terwijl ik toch niets aan enthousiasme heb ingeleverd.
Eindelijk voel ik me nu in de bloei van m'n leven.
Oude ballast heb ik van me afgeschud. trauma's, verdrietjes en pijn verwerkt. Klaar om me te laten verassen door het leven. Waar ik eerder persé controle wilde, ben ik nu nieuwsgierig. Deze keer zonder bang te zijn geraakt te worden in pijn.
Juist andersom;
Geraakt worden is tot leven komen.
Pijn en fijn zijn twee kanten van een medaille die ik graag in ontvangst neem.
En alhoewel ik mezelf nog steeds af kan vragen, wat ik later wil worden, besef ik des te meer, dat ik altijd al iets ben geweest. Dat wie ik ben, niet afhangt van de titel voor m'n naam.
"Ik ben moeder, kunstenaar, coach, schrijver, ondernemer...", is veranderd in: "Ik ben waardevol, liefde en kracht.
Nog geen 10 jaar geleden liep ik helemaal vast in het systeem. Ik heb toen, besef ik nu, op een splitsing gestaan en ik kon kiezen tussen verbeteren en verbitteren.
Had ik de moed om anders naar mezelf en de wereld te gaan kijken, m'n ideeën overhoop te gooien? te groeien? open te staan voor nieuw? Of zou ik vasthouden aan mijn idee, mijn opvatting, mijn starre blik en zodoende tegen frustratie aan blijven lopen? tegen de wereld aan blijven schoppen? Vasthouden aan het: zo is het en zo ben ik nou eenmaal-syndroom.
Ik zag aan de ene kant een pad vol hobbels, stekels en diepe kuilen, maar met licht aan de horizon. Aan de andere kant was een vrij egaal pad, dat zich echter alleen maar steeds verder versmalde en in het donker eindigde. Ik ben blij dat ik toendertijd voor de uitdaging; de afslag van verbeteren heb gekozen. Ik heb de hobbels, stekels en kuilen genomen en ontweken en me soms wanhopig afgevraagd of ik nog ooit heelhuids uit het doolhof zou komen, maar ik ben uiteindelijk weer in het licht terecht geraakt.
En natuurlijk loop ik nog regelmatig in de schaduw, maar dat is enkel m'n eigen schaduw en ik ben zelf het licht. Het is een schaduw die maakt dat ik daarna weer extra geniet van de zon. Een schaduw die zelfs regelmatig even verkoeling brengt, tijdens het zinderende avontuur dat leven heet.
45 worden; ik kan het iedereen van harte aanbevelen.
Het is niet een 45, wat ik me had voorgesteld als 45 toen ik nog 25 was, of 15.
Dacht ik toen, dat je met 45 zo'n beetje klaar was met je leven en het mooiste gedeelte er wel zo ongeveer opzat, nu voelt 45 meer als: ik ben op de helft en nu gaat m'n leven echt beginnen.
Ik hoef nl. niet meer zo nodig, en daardoor word nu juist alles mogelijk.
Bepaalde onzekerheden en angsten van de 'eerste helft', kan ik nu achter me laten. Ik weet beter wie ik ben, wat ik wil, wat ik kan. Ik besef dat ik niet alles moet geloven wat ik denk. Dat datgene wat ik voor waar aanneem, misschien wel gewoon zelfverzonnen is; ooit blindelings aangenomen, zonder ff te checken.
Ik heb geleerd dat angst een slechte raadgever is en je beter kunt luisteren naar je hart en daarbij je angst beter aan kan kijken dan ervoor weg te rennen. Geleerd dat, om in je kracht te komen, je ook bereid moet zijn kwetsbaar te zijn.
Dat je elk moment in je leven voor de keuze staat tussen gelijk of geluk, en dat het niet je kansen maar je keuzes zijn, die bepalen wie je bent. Dat je zelf het voorbeeld geeft voor hoe mensen je zullen behandelen. Zelfrespect iets is wat van binnenuit groeit door lief te zijn voor jezelf, en dat geen mens je dat kan geven als je het jezelf niet geeft. Dat zelfacceptatie leidt tot zelfvertrouwen.
Ik heb gestoeid met m'n innerlijke waarden en m'n leven zo ingedeeld dat ik ernaar kan leven, zodat hoe ik doe, past bij wie ik ben.
Ik weet nu dat je lichaam signalen geeft als er iets mis is en dat je daar maar beter naar kan luisteren; dat een goede gezondheid iets is om heel blij mee te zijn en dat alles wat je doet (dus ook niets doen), een gevolg heeft.
En leven in het hier en nu, met m'n focus op waar ik dankbaar voor kan zijn, schept tevredenheid.
*
Mij hoor je dus niet klagen over het verliezen van m'n jeugd; volgens mij word 't alleen maar steeds leuker, interessanter en makkelijker.
*
Ik heb een kronkelig levenspad gevolgd vanuit jeugd naar volwassenheid. Leren verantwoordelijk zijn voor m'n eigen leven, dat was nog een hele klus. Mezelf en m'n wensen serieus nemen; had ik ook wat te willen dan??
Ja!! Dromen najagen, doelen stellen, van alles willen, doen, bereiken.
Eindelijk begon ik mezelf op een gegeven moment serieus te nemen. Werk maken van m'n leven en hoe ik dat wilde vormgeven.
*
Nu kom ik bij 't punt dat ik mezelf eens fijn wat minder serieus kan nemen. Er hoeft niet meer zoveel, alhoewel alles nog kan. Maar losjeser nu, met meer lichte sprankel en minder druk; een ..hoe zal ik het noemen.. ultiem sourcy-gevoel. Helder, fris en licht bruisend. Vanuit een basisweten in mezelf. Vanuit meer balans. 'n Soort van ijkpunt, vanwaaruit ik mezelf alles kan gunnen maar niet meer van alles moet.
Ik heb met vallen en opstaan geleerd lief te zijn voor mezelf, omdat er eigenlijk niks anders opzit en dat is maar goed ook. Er is niks mis met jezelf waarderen en accepteren en dat heeft niets te maken met verwaand zijn, of egoistisch, maar met zelfbehoud en krachtig zijn. Ik geef mezelf dus niet meer op m'n kop, maar troost mezelf bij mislukking. Val mezelf niet meer af, maar geef steun. En waarempel; waar ik vroeger geloofde tegen deze tijd uitgebloeid te zijn, onstaan weer overal nieuwe knoppen.
M'n lichaam krimpt al, maar m'n geest ontvouwd. Ik heb 't gevoel op een top te staan, zonder dat ik ergens ben. Alsof ik m'n hoofd door de wolken heb gestoken; alsof er een sluier is opgetild en ik dingen nu helder en beter zie. Ik heb de ramen van m'n innerlijk huis gewassen.
Ik kan nu ergens tijd voor maken, zonder dat ik weet voor wat, waarna m'n inspiratie me leidt naar creativiteit en schoonheid maken.
Ik heb het gevoel dat ik nu eindelijk pas bij wie ik ben.
Niets hoeft nog persé, en alles mag.
Ik heb geleerd dat vrijheid niet iets is wat je wel of niet krijgt of hebt, maar iets wat je jezelf wel of niet geeft.
M'n pas is vertraagd, maar niet vanuit vermoeidheid, ontmoediging of zwaarte, maar vanuit kalme rust terwijl ik toch niets aan enthousiasme heb ingeleverd.
Eindelijk voel ik me nu in de bloei van m'n leven.
Oude ballast heb ik van me afgeschud. trauma's, verdrietjes en pijn verwerkt. Klaar om me te laten verassen door het leven. Waar ik eerder persé controle wilde, ben ik nu nieuwsgierig. Deze keer zonder bang te zijn geraakt te worden in pijn.
Juist andersom;
Geraakt worden is tot leven komen.
Pijn en fijn zijn twee kanten van een medaille die ik graag in ontvangst neem.
En alhoewel ik mezelf nog steeds af kan vragen, wat ik later wil worden, besef ik des te meer, dat ik altijd al iets ben geweest. Dat wie ik ben, niet afhangt van de titel voor m'n naam.
"Ik ben moeder, kunstenaar, coach, schrijver, ondernemer...", is veranderd in: "Ik ben waardevol, liefde en kracht.
Nog geen 10 jaar geleden liep ik helemaal vast in het systeem. Ik heb toen, besef ik nu, op een splitsing gestaan en ik kon kiezen tussen verbeteren en verbitteren.
Had ik de moed om anders naar mezelf en de wereld te gaan kijken, m'n ideeën overhoop te gooien? te groeien? open te staan voor nieuw? Of zou ik vasthouden aan mijn idee, mijn opvatting, mijn starre blik en zodoende tegen frustratie aan blijven lopen? tegen de wereld aan blijven schoppen? Vasthouden aan het: zo is het en zo ben ik nou eenmaal-syndroom.
Ik zag aan de ene kant een pad vol hobbels, stekels en diepe kuilen, maar met licht aan de horizon. Aan de andere kant was een vrij egaal pad, dat zich echter alleen maar steeds verder versmalde en in het donker eindigde. Ik ben blij dat ik toendertijd voor de uitdaging; de afslag van verbeteren heb gekozen. Ik heb de hobbels, stekels en kuilen genomen en ontweken en me soms wanhopig afgevraagd of ik nog ooit heelhuids uit het doolhof zou komen, maar ik ben uiteindelijk weer in het licht terecht geraakt.
En natuurlijk loop ik nog regelmatig in de schaduw, maar dat is enkel m'n eigen schaduw en ik ben zelf het licht. Het is een schaduw die maakt dat ik daarna weer extra geniet van de zon. Een schaduw die zelfs regelmatig even verkoeling brengt, tijdens het zinderende avontuur dat leven heet.
45 worden; ik kan het iedereen van harte aanbevelen.
zondag 27 juli 2008
Snelweg naar verlichting
Als ik ergens als een kip zonder kop aan begin; zomaar...terwijl andere dingen 'eigenlijk' belangrijker zijn, met als enige motivatie dat dat nou eenmaal is waar ik het meeste zin in heb, zie ik nadat ik het gedaan heb, meestal pas waarom.
Alles wat onzeker was, valt ineens op z'n plaats, en wat ik gedaan heb is precies wat ik doen moest. Helemaal geen zijpad, maar de snelweg naar verlichting.
Luisteren naar die innerlijke raadgever, begint bij mij dus steeds meer prioriteit te krijgen. Af en toe geef ik mezelf er nog wel een beetje voor op m'n kop, als ik weer eens zo'n zijpad inschiet, maar das dus eigenlijk hardstikke oneerlijk.
Maar eens onderhand mee ophouden. Want elke keer als ik denk dat ik er helemaal langs zit, zit ik er eigenlijk bovenop.
In zekere zin vraagt dit soort acties een blind vertrouwen. In je hart en in je...laat ik het voor het gemak maar ziel noemen, of hogere zelf is ook een goeie, alhoewel 't allemaal wel erg zweefteverig klinkt. Misschien noem ik het wel gewoon de Renatevrede...
Diegene in mij die niet denkt, maar weet. Die niet snapt, maar voelt. Niet onderscheid, maar verbind.
Terwijl ik de horizon afspeur, wachtend op het schip dat mij zal voeren naar succes,
besef ik ineens dat zo'n schip niet binnen komt zeilen, maar dat het onder m'n voeten word opgebouwd.
Gewoon doen wat goed voelt dus, en daar goed in worden.
Alles wat onzeker was, valt ineens op z'n plaats, en wat ik gedaan heb is precies wat ik doen moest. Helemaal geen zijpad, maar de snelweg naar verlichting.
Luisteren naar die innerlijke raadgever, begint bij mij dus steeds meer prioriteit te krijgen. Af en toe geef ik mezelf er nog wel een beetje voor op m'n kop, als ik weer eens zo'n zijpad inschiet, maar das dus eigenlijk hardstikke oneerlijk.
Maar eens onderhand mee ophouden. Want elke keer als ik denk dat ik er helemaal langs zit, zit ik er eigenlijk bovenop.
In zekere zin vraagt dit soort acties een blind vertrouwen. In je hart en in je...laat ik het voor het gemak maar ziel noemen, of hogere zelf is ook een goeie, alhoewel 't allemaal wel erg zweefteverig klinkt. Misschien noem ik het wel gewoon de Renatevrede...
Diegene in mij die niet denkt, maar weet. Die niet snapt, maar voelt. Niet onderscheid, maar verbind.
Terwijl ik de horizon afspeur, wachtend op het schip dat mij zal voeren naar succes,
besef ik ineens dat zo'n schip niet binnen komt zeilen, maar dat het onder m'n voeten word opgebouwd.
Gewoon doen wat goed voelt dus, en daar goed in worden.
vrijdag 25 juli 2008
Nieuwe religie
Ik heb me overgegeven aan het hogere..
Het hogere zelf wel te verstaan.
Ik ben er al een tijdje achter, dat die het veel vaker bij het rechte eind heeft, dan die zelfbedachte ik.
Er word al lang tegen me gesproken. Ik leer nu eindelijk ook luisteren.
Maar dat houd wel tevens in dat ik nu m'n controle los moet laten. En dat valt nog niet mee.
Loslaten lijkt zo ....ja, wat eigenlijk? zweverig? stuurloos? alsof je iets gaat verliezen...
~
Toch...nu ik het aan het doen ben, kom ik erachter:
Loslaten is geen willoze daad, maar een bewuste overgave aan de natuurlijke stroom van het leven. Je verliest ook niets, je wint!
Steeds duidelijker word het, dat ik niet met m'n weten kan omvatten wie ik ben.
Alles wat ik denk dat ik ben, is slechts een aanname, een geloof, een overtuiging, die niet pertinent waar hoeft te zijn, maar waarmee ik mezelf wel vaak beperk.
Ik laat dat nu dus voorzichtig los, en das best eng, want als ik niet ben wie ik denk dat ik ben, wie ben ik dan wel??
Een identiteitscrisis ligt om de hoek gemeen op de loer.
Maar toch gaat er nu plotseling van alles vanzelf; begint er iets tot bloei te komen.
En ik weet ineens zeker:
Hier pluk ik straks de mooiste vruchten van.
~
Er valt niets te doen
of te willen
in dit leven
Slechts te zijn wie ik ben
en daar expressie aan te geven.
*
Het hogere zelf wel te verstaan.
Ik ben er al een tijdje achter, dat die het veel vaker bij het rechte eind heeft, dan die zelfbedachte ik.
Er word al lang tegen me gesproken. Ik leer nu eindelijk ook luisteren.
Maar dat houd wel tevens in dat ik nu m'n controle los moet laten. En dat valt nog niet mee.
Loslaten lijkt zo ....ja, wat eigenlijk? zweverig? stuurloos? alsof je iets gaat verliezen...
~
Toch...nu ik het aan het doen ben, kom ik erachter:
Loslaten is geen willoze daad, maar een bewuste overgave aan de natuurlijke stroom van het leven. Je verliest ook niets, je wint!
Steeds duidelijker word het, dat ik niet met m'n weten kan omvatten wie ik ben.
Alles wat ik denk dat ik ben, is slechts een aanname, een geloof, een overtuiging, die niet pertinent waar hoeft te zijn, maar waarmee ik mezelf wel vaak beperk.
Ik laat dat nu dus voorzichtig los, en das best eng, want als ik niet ben wie ik denk dat ik ben, wie ben ik dan wel??
Een identiteitscrisis ligt om de hoek gemeen op de loer.
Maar toch gaat er nu plotseling van alles vanzelf; begint er iets tot bloei te komen.
En ik weet ineens zeker:
Hier pluk ik straks de mooiste vruchten van.
~
Er valt niets te doen
of te willen
in dit leven
Slechts te zijn wie ik ben
en daar expressie aan te geven.
*
Ik ben een klaproos
Eigenlijk gebeuren er best rare dingen in m'n leven.
Juist nu ik allerlei nog te behalen doelen heb laten vallen en meer m'n hart ben gaan volgen van dag tot dag, beginnen dingen op hun plaats te vallen.
Het is een mooi proces om te volgen.
Toen ik ziek werd en uitviel was mijn leven een puinhoop en alles leek heel verwarrend en ingewikkeld. En als je in-gewikkeld bent , zit er maar één ding op: jezelf gaan ont-wikkelen.
Ontwikkeling is een tijdje mijn hoogste goed geworden. Maar omdat ik van alles moest ontwikkelen, omdat ik mezelf niet goed genoeg meer vond, ging ik ineens van alles van mezelf moeten. Ik moest mezelf verbeteren, moest alles loslaten, moest op m'n gezondheid gaan letten, moest spiritueler worden en emotioneel stabiel. Meer inzicht krijgen, van alles snappen, m'n leven weer op de rails zetten. Erachter komen wat dan wel, na een hele tijd van van alles niet meer. Doelen stellen, richting bepalen, stappen zetten, blokkade's opruimen, talenten ontwikkelen.
Hard werken hoor, al dat werken aan jezelf.
Eerst was er dus in-gewikkeld. Nu was ik bezig met ont-wikkelen en daar kwam dus nog bij dat het nodig bleek mezelf te ont-moeten.
Want dingen veranderen, betekend van alles willen. En willen leid dan weer tot moeten. Tenminste ..bij mij.
Keihard werken om relaxed te worden.
*
Ik ben daar nu dus mee gestopt. Tis mooi geweest.
Niet dat 't niet nuttig was, maar een mens moet verder.
Ik ben in de volgende fase aangeland. De fase van mezelf ontplooien. En dat vind ik een mooi woord. Nu ik de wikkels verwijderd heb, kan ik eindelijk uitgroeien tot ware grootte.
Ik zat al die tijd een soort van bekneld in mezelf. Ik heb mezelf met hard werken bevrijd en nu is het tijd om te kunnen ontspannen. Ontplooien gaat namelijk vanzelf!
Ik voel me nu als een klaproosje. De schellen van de knop zijn er net afgevallen en ik zit nog helemaal in de kreukels, maar m'n ware gedaante is uit de beklemming bevrijd en kan zich nu langzaam maar zeker gaan ontvouwen.
Het kopje richt zich vrolijk op naar de zon en toont haar hart, dat nu klaar is om bevrucht te worden. Om niet alleen in alle schoonheid te stralen, maar ook om alvast zaad te vormen dat straks weer nieuwe schoonheid gaat verspreiden.
Zo voelt het voor mij nu ook; ik hoef alleen nog maar stralend en vruchtbaar te zijn. Tot bloei te komen.
Ben benieuwd tot wat ik mezelf ontvouw.
Juist nu ik allerlei nog te behalen doelen heb laten vallen en meer m'n hart ben gaan volgen van dag tot dag, beginnen dingen op hun plaats te vallen.
Het is een mooi proces om te volgen.
Toen ik ziek werd en uitviel was mijn leven een puinhoop en alles leek heel verwarrend en ingewikkeld. En als je in-gewikkeld bent , zit er maar één ding op: jezelf gaan ont-wikkelen.
Ontwikkeling is een tijdje mijn hoogste goed geworden. Maar omdat ik van alles moest ontwikkelen, omdat ik mezelf niet goed genoeg meer vond, ging ik ineens van alles van mezelf moeten. Ik moest mezelf verbeteren, moest alles loslaten, moest op m'n gezondheid gaan letten, moest spiritueler worden en emotioneel stabiel. Meer inzicht krijgen, van alles snappen, m'n leven weer op de rails zetten. Erachter komen wat dan wel, na een hele tijd van van alles niet meer. Doelen stellen, richting bepalen, stappen zetten, blokkade's opruimen, talenten ontwikkelen.
Hard werken hoor, al dat werken aan jezelf.
Eerst was er dus in-gewikkeld. Nu was ik bezig met ont-wikkelen en daar kwam dus nog bij dat het nodig bleek mezelf te ont-moeten.
Want dingen veranderen, betekend van alles willen. En willen leid dan weer tot moeten. Tenminste ..bij mij.
Keihard werken om relaxed te worden.
*
Ik ben daar nu dus mee gestopt. Tis mooi geweest.
Niet dat 't niet nuttig was, maar een mens moet verder.
Ik ben in de volgende fase aangeland. De fase van mezelf ontplooien. En dat vind ik een mooi woord. Nu ik de wikkels verwijderd heb, kan ik eindelijk uitgroeien tot ware grootte.
Ik zat al die tijd een soort van bekneld in mezelf. Ik heb mezelf met hard werken bevrijd en nu is het tijd om te kunnen ontspannen. Ontplooien gaat namelijk vanzelf!
Ik voel me nu als een klaproosje. De schellen van de knop zijn er net afgevallen en ik zit nog helemaal in de kreukels, maar m'n ware gedaante is uit de beklemming bevrijd en kan zich nu langzaam maar zeker gaan ontvouwen.
Het kopje richt zich vrolijk op naar de zon en toont haar hart, dat nu klaar is om bevrucht te worden. Om niet alleen in alle schoonheid te stralen, maar ook om alvast zaad te vormen dat straks weer nieuwe schoonheid gaat verspreiden.
Zo voelt het voor mij nu ook; ik hoef alleen nog maar stralend en vruchtbaar te zijn. Tot bloei te komen.
Ben benieuwd tot wat ik mezelf ontvouw.
JA!, ja of nee?
Ik las laatst op de site van LSLTN.nl (loslaten) de vraag: Nee zeggen, is dat de sleutel tot een relaxed leven? ~~~~~~~~~~
~~~~~~~~Misschien is dat zo, tot op zekere hoogte..
Maar ik denk toch eerder dat je beter JA! kunt leren zeggen.
JA! tegen het leven.
JA! ik wil...volledig leven, mezelf omarmen, houden van mensen, iedereen alles gunnen, openstaan om overvloed te kunnen ontvangen.
JA! ik sta mezelf toe om ook nee te zeggen als dat nodig is.
JA! ik vertrouw erop dat de volgende stap zich vanzelf aandient als het tijd is om verder te gaan.
Met nee zeggen, kun je misschien wel meer tijd en ruimte creëren in je leven, maar met JA zeggen kun je begínnen te leven. Omdat een echte JA, ook een nee in zich mee draagt. Omdat een echte JA alles omvat.
Omdat je met JA zeggen en brug slaat tussen waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat en dat je daarvoor open staat. Een brug waarvan de peilers rusten in overgave, aan dat wat je overkomt goed is.
Een JA die de ziel herkent in alles wat het leven is, die niets buitensluit.
Als je controle loslaat en JA begint te zeggen, heb je twee handen vrij om het leven te omarmen.
~~~~~~~~Misschien is dat zo, tot op zekere hoogte..
Maar ik denk toch eerder dat je beter JA! kunt leren zeggen.
JA! tegen het leven.
JA! ik wil...volledig leven, mezelf omarmen, houden van mensen, iedereen alles gunnen, openstaan om overvloed te kunnen ontvangen.
JA! ik sta mezelf toe om ook nee te zeggen als dat nodig is.
JA! ik vertrouw erop dat de volgende stap zich vanzelf aandient als het tijd is om verder te gaan.
Met nee zeggen, kun je misschien wel meer tijd en ruimte creëren in je leven, maar met JA zeggen kun je begínnen te leven. Omdat een echte JA, ook een nee in zich mee draagt. Omdat een echte JA alles omvat.
Omdat je met JA zeggen en brug slaat tussen waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat en dat je daarvoor open staat. Een brug waarvan de peilers rusten in overgave, aan dat wat je overkomt goed is.
Een JA die de ziel herkent in alles wat het leven is, die niets buitensluit.
Als je controle loslaat en JA begint te zeggen, heb je twee handen vrij om het leven te omarmen.
Eindelijk rust
En dan toch nog onverwachts, is er een rust in mij neergedaald.
Ik hoef nergens meer heen, want ik ben er al...
De kracht van affirmatie.
Als een vijver die zuiver en doorzichtig word, alsof het stof is gaan liggen. Alles word helder en doorzichtig en er ontstaat een soort van oer-vertrouwen.
Vertrouwen dat alles goed is zoals het is. Dat ik zelf niet hoef te zoeken, omdat m'n ziel de weg wel weet. Overgave aan een grotere macht, een grotere waarheid.
Nu ik helder en opgeklaard ben, voel ik nog eens extra hoe bezwaard ik was. Welke onrust en onzekerheid mij kwelde. Een gebrek aan vertrouwen die maakte dat ik alles moest van mezelf.
En nu, ineens, alsof ik aangeraakt ben door de toverstaf van een engel, ervaar ik vrede.
Ik kan in het moment zijn en genieten van wat 's, en vertrouwen in wat zal zijn. Alsof ik in mezelf ben gaan staan. In wie ik echt en in wezen ben.
Terwijl 't allemaal best spannend is wat ik aan het doen ben. Ik ben nieuwe wegen aan het ontdekken en bewandelen en ik heb geen idee waar dat allemaal toe zal leiden.
Maar ik voel me zwanger. Zwanger van belofte. Alsof er iets staat te gebeuren.
Alsof er al de hele tijd iets de bedoeling is wat ik niet weet en waar ik voor voorbereid word. Alsof ik een vlucht ga nemen.
En deze keer niet naar een ander land of continent. Ook geen vlucht in de zin van óp de vlucht, ergens vandaan, maar meer zoals vogels dat kunnen hebben.
Die ineens, zonder dat ze weten waarom, zich klaarmaken voor een vlucht die hen voert naar een andere, vruchtbaardere wereld. Een wereld van overvloed. De route lijkt uitgestippeld, opgeslagen in hun innerlijke kompas. Precies wetend wanneer ze moeten vertrekken, niet wetend waarheen, maar gewoon hun eigen richting volgend.
Alsof 't van buitenaf word bepaald, maar het komt van binnenuit.
't Lijkt wel of die vogel een antenne heeft om informatie te ontvangen die word uitgezonden door het geheugen van het al.
En waarom zou 't bij een mens ook niet zo kunnen zijn, dat we dat signaal op kunnen vangen als we beginnen te luisteren. Als de ruis van onzekerheid en angst is verdwenen en het stil word in ons. Dat wij het ook weten, diep van binnen, maar dat het ons gebrek aan vertrouwen is, gevoed door onze angst, dat maakt dat we allerlei gekke sprongen beginnen te maken; vanuit ons hoofd gaan leven en zodoende verdwaald raken omdat we ons innerlijk kompas vergeten te raadplegen. Omdat we vast willen houden aan zekerheid, veiligheid..
We willen zo graag weten waar we aan toe zijn, dat we vergeten dat niets zo vast staat als verandering.
De controle loslaten en vertrouwen op ons eigen innerlijk kompas,is volgens mij de kortste weg naar vrijheid.
Ik hoef nergens meer heen, want ik ben er al...
De kracht van affirmatie.
Als een vijver die zuiver en doorzichtig word, alsof het stof is gaan liggen. Alles word helder en doorzichtig en er ontstaat een soort van oer-vertrouwen.
Vertrouwen dat alles goed is zoals het is. Dat ik zelf niet hoef te zoeken, omdat m'n ziel de weg wel weet. Overgave aan een grotere macht, een grotere waarheid.
Nu ik helder en opgeklaard ben, voel ik nog eens extra hoe bezwaard ik was. Welke onrust en onzekerheid mij kwelde. Een gebrek aan vertrouwen die maakte dat ik alles moest van mezelf.
En nu, ineens, alsof ik aangeraakt ben door de toverstaf van een engel, ervaar ik vrede.
Ik kan in het moment zijn en genieten van wat 's, en vertrouwen in wat zal zijn. Alsof ik in mezelf ben gaan staan. In wie ik echt en in wezen ben.
Terwijl 't allemaal best spannend is wat ik aan het doen ben. Ik ben nieuwe wegen aan het ontdekken en bewandelen en ik heb geen idee waar dat allemaal toe zal leiden.
Maar ik voel me zwanger. Zwanger van belofte. Alsof er iets staat te gebeuren.
Alsof er al de hele tijd iets de bedoeling is wat ik niet weet en waar ik voor voorbereid word. Alsof ik een vlucht ga nemen.
En deze keer niet naar een ander land of continent. Ook geen vlucht in de zin van óp de vlucht, ergens vandaan, maar meer zoals vogels dat kunnen hebben.
Die ineens, zonder dat ze weten waarom, zich klaarmaken voor een vlucht die hen voert naar een andere, vruchtbaardere wereld. Een wereld van overvloed. De route lijkt uitgestippeld, opgeslagen in hun innerlijke kompas. Precies wetend wanneer ze moeten vertrekken, niet wetend waarheen, maar gewoon hun eigen richting volgend.
Alsof 't van buitenaf word bepaald, maar het komt van binnenuit.
't Lijkt wel of die vogel een antenne heeft om informatie te ontvangen die word uitgezonden door het geheugen van het al.
En waarom zou 't bij een mens ook niet zo kunnen zijn, dat we dat signaal op kunnen vangen als we beginnen te luisteren. Als de ruis van onzekerheid en angst is verdwenen en het stil word in ons. Dat wij het ook weten, diep van binnen, maar dat het ons gebrek aan vertrouwen is, gevoed door onze angst, dat maakt dat we allerlei gekke sprongen beginnen te maken; vanuit ons hoofd gaan leven en zodoende verdwaald raken omdat we ons innerlijk kompas vergeten te raadplegen. Omdat we vast willen houden aan zekerheid, veiligheid..
We willen zo graag weten waar we aan toe zijn, dat we vergeten dat niets zo vast staat als verandering.
De controle loslaten en vertrouwen op ons eigen innerlijk kompas,is volgens mij de kortste weg naar vrijheid.
Hèhè, ik ben klaar!!
Ik ben klaar. Ik heb alles wat ik wilde voor elkaar. Ik heb dus nergens haast meer mee. Ik bén, waar ik ooit naar onderweg was.
Vanaf nu kan ik weer gewoon lopen en hoef ik niet meer te rennen. De alarmfaselamp kan ophouden met knipperen. Ik hoef niets meer te bereiken; ik ben er al.
Vanaf nu -neem ik me voor- doe ik gewoon de dingen die ik leuk vind, áls ik ze leuk vind. Ik laat alles van me afvallen wat me bekneld.
Ik moet dit tegen mezelf zeggen, steeds herhalen zelfs. Anders geloof ik het niet.
Ik ben nu al zolang onderweg naar de toekomst, omdat m'n heden 'niet in orde' was, dat het een gewoonte is geworden. Ik heb zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik dáár heenwil, dat ik ff moet wennen dat ik er al ben.
Ik hoef niets meer in te halen, loop niet meer achter de feiten aan. Alles wat ik 'verprutst' had in m'n leven is rechtgezet, opgeruimd. M'n leven staat weer min of meer op de rails (of dat maak ik mezelf in ieder geval wijs), richting een zonnige toekomst, die ooit vanzelf 'nu' word.
Op de plaatst....rust. Nu!
Ik kan de onrust van de laaste stressvolle jaren van ziekte en onvermogen van me af laten vallen.
Maar waar zit die knop en hoe zet je die uit??
Waarom is het toch zo moeilijk om gelukkig te zijn?
Het lijkt wel of er elke keer iets tussenkomt.
*
Ondertussen blijf ik in mezelf herhalen:
Ik hoef nergens meer heen, want ik ben er al.
Vanaf nu kan ik weer gewoon lopen en hoef ik niet meer te rennen. De alarmfaselamp kan ophouden met knipperen. Ik hoef niets meer te bereiken; ik ben er al.
Vanaf nu -neem ik me voor- doe ik gewoon de dingen die ik leuk vind, áls ik ze leuk vind. Ik laat alles van me afvallen wat me bekneld.
Ik moet dit tegen mezelf zeggen, steeds herhalen zelfs. Anders geloof ik het niet.
Ik ben nu al zolang onderweg naar de toekomst, omdat m'n heden 'niet in orde' was, dat het een gewoonte is geworden. Ik heb zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik dáár heenwil, dat ik ff moet wennen dat ik er al ben.
Ik hoef niets meer in te halen, loop niet meer achter de feiten aan. Alles wat ik 'verprutst' had in m'n leven is rechtgezet, opgeruimd. M'n leven staat weer min of meer op de rails (of dat maak ik mezelf in ieder geval wijs), richting een zonnige toekomst, die ooit vanzelf 'nu' word.
Op de plaatst....rust. Nu!
Ik kan de onrust van de laaste stressvolle jaren van ziekte en onvermogen van me af laten vallen.
Maar waar zit die knop en hoe zet je die uit??
Waarom is het toch zo moeilijk om gelukkig te zijn?
Het lijkt wel of er elke keer iets tussenkomt.
*
Ondertussen blijf ik in mezelf herhalen:
Ik hoef nergens meer heen, want ik ben er al.
Worden versus zijn.
Ik heb de coach en trainer in mij maar even met vakantie gestuurd. Steeds meer krijg ik het gevoel dat dat iets is waar ik me tevel aan vasthoud. Teveel bepaald vanuit m'n wilskracht, ipv hartskracht.
Ik heb mezelf innerlijk afgvraagd: Wat als ik nou eens helemaal niets met die coach ga doen, wat zou er dan zijn?
Het is een vreemde omschakeling om m'n eigenlijke richting te laten vallen.
Een leap of faith?
Eigenlijk eerder een koerswijziging. Iets wat vanzelf lijkt te gebeuren.
Toch blijf ik mezelf ook een beetje in weg zitten met angst, met gebrek aan vertrouwen.
Maar gelukkig niet meer met denken dat ik iets moet worden. Ik weet inmiddels dat ik al iets ben.
't Zal allemaal wel, of zo. Ik ben verzadigd met willens.
Genoeg van al dat gedoelenstel. Weg! met die wet van de aantrekking en dat ik van alles wil voor mezelf.
Tot bloei komen en daar gelukkig me zijn. Das m'n enige doel nog.
En warmte en liefde en rust en innerlijke vrede. Amen.
Ik heb mezelf innerlijk afgvraagd: Wat als ik nou eens helemaal niets met die coach ga doen, wat zou er dan zijn?
Het is een vreemde omschakeling om m'n eigenlijke richting te laten vallen.
Een leap of faith?
Eigenlijk eerder een koerswijziging. Iets wat vanzelf lijkt te gebeuren.
Toch blijf ik mezelf ook een beetje in weg zitten met angst, met gebrek aan vertrouwen.
Maar gelukkig niet meer met denken dat ik iets moet worden. Ik weet inmiddels dat ik al iets ben.
't Zal allemaal wel, of zo. Ik ben verzadigd met willens.
Genoeg van al dat gedoelenstel. Weg! met die wet van de aantrekking en dat ik van alles wil voor mezelf.
Tot bloei komen en daar gelukkig me zijn. Das m'n enige doel nog.
En warmte en liefde en rust en innerlijke vrede. Amen.
Slaaf van m'n eigen wensen
Ik wil m'n willen niet zo serieus meer nemen.
Ik heb een hele sterke en die wil ook altijd van alles. Als ik niet uitkijk speelt ie me de baas.
En als ik dan heb wat ik wil, verwacht ik toch op z'n minst een beetje tevredenheid, maar wat er komt is gewoon weer een nieuw willen. Er valt ook altijd wel weer iets anders te willen. Ik wil dat niet, maar dat is ook weer een vorm van willen.
Nu ben ik nogal een vechter en ik verzet me graag, dus m'n eerste neiging was om keihard terug te slaan en al die willens eens even radicaal uit m'n leven te verbannen. Maar das pas een rare vorm van verzet. Verzet tegen mezelf.
Da kan nie lang goed gaan....
Dus nu ben ik bezig m'n willens te accepteren, maar niet meer te serieus te nemen.
Gewoon een beetje lachen om mezelf.
"Hallo nieuwe willen", begroet ik 'm dan, "Jij bent zeker nieuw hier? Fijn dat je van de partij bent. Kom d'rbij. Ik beloof niet dat ik iets met je ga doen, maar ga maar lekker bij de andere willens staan, die hebben hier een feestje.Tis al lekker druk."
Afleiden dus, die sterke willens, maar niet afwijzen. Want daar moet je dus verdomd goed mee uitkijken; voordat je het in de gaten hebt, veranderen ze ongemerkt in moetens. Soms zelfs in heilige moetens en dat moeten we niet hebben.
Ze nemen dan alle tijd in beslag omdat ze vervult willen worden en er zodoende geen tijd meer is voor gewoon en simpel geluk. Voor tevredenheid.
Ik zou dan zomaar slaaf van m'n eigen wensen kunnen worden. Altijd maar het geluk najagen, zonder het ooit te zijn, omdat ik het te druk heb met nieuwe dingen willen.
En ik hoor 't m'n oma nog zeggen:
Alles waar 'te' voor komt is niet goed. Behalve tevreden.
Ik heb een hele sterke en die wil ook altijd van alles. Als ik niet uitkijk speelt ie me de baas.
En als ik dan heb wat ik wil, verwacht ik toch op z'n minst een beetje tevredenheid, maar wat er komt is gewoon weer een nieuw willen. Er valt ook altijd wel weer iets anders te willen. Ik wil dat niet, maar dat is ook weer een vorm van willen.
Nu ben ik nogal een vechter en ik verzet me graag, dus m'n eerste neiging was om keihard terug te slaan en al die willens eens even radicaal uit m'n leven te verbannen. Maar das pas een rare vorm van verzet. Verzet tegen mezelf.
Da kan nie lang goed gaan....
Dus nu ben ik bezig m'n willens te accepteren, maar niet meer te serieus te nemen.
Gewoon een beetje lachen om mezelf.
"Hallo nieuwe willen", begroet ik 'm dan, "Jij bent zeker nieuw hier? Fijn dat je van de partij bent. Kom d'rbij. Ik beloof niet dat ik iets met je ga doen, maar ga maar lekker bij de andere willens staan, die hebben hier een feestje.Tis al lekker druk."
Afleiden dus, die sterke willens, maar niet afwijzen. Want daar moet je dus verdomd goed mee uitkijken; voordat je het in de gaten hebt, veranderen ze ongemerkt in moetens. Soms zelfs in heilige moetens en dat moeten we niet hebben.
Ze nemen dan alle tijd in beslag omdat ze vervult willen worden en er zodoende geen tijd meer is voor gewoon en simpel geluk. Voor tevredenheid.
Ik zou dan zomaar slaaf van m'n eigen wensen kunnen worden. Altijd maar het geluk najagen, zonder het ooit te zijn, omdat ik het te druk heb met nieuwe dingen willen.
En ik hoor 't m'n oma nog zeggen:
Alles waar 'te' voor komt is niet goed. Behalve tevreden.
Mijn mentale spierballen
Hè verdorie!
Wat vind ik het toch moeilijk om in balans te blijven.
Om niet teveel te doen.Teveel te willen.
Maar ook niet te weinig en dan stil te komen staan.
Alsof daar iets mis mee is trouwens...
Maar ja, ook weer niet te vaak natuurlijk.
En wat is dan vaak??
*
En zo ren ik maar rondjes in m'n hoofd. Ik vraag wel af of ik alleen zo gek ben, of dat ik eigenlijk heel gewoon ben en dat iedereen dat zo doet. De zoekers bedoel ik dan.
De vinders doen zulke dingen niet. Die lijken het al gevonden te hebben.
Waarom is het toch zo moeilijk om gewoon goed te leven? En wat versta ik dan onder goed?
Hoe meer vragen ik mezelf stel, hoe meer er komen. Straks ben ik nog zoveel over het 'hoe te leven' na aan het denken, dat ik het vergeet te doen.
Als ik nou eens gewoon stop met zoveel denken. Zou dat helpen?
Maar onnadenkendheid kan je ook behoorlijk in de problemen brengen, heb ik ondervonden.
Tsja, wanneer doe je het goed? En waarom willen we het zo nodig goed doen?
Zijn we van onszelf niet goed genoeg dan?
Ik kan door al dat gedenk, mezelf niet eens meer voelen.
Ik ga gewoon al m'n gedachten droppen, want ze spelen me de baas. En daar zijn gedachten niet voor bedoelt.
Bovendien; gedachten kun je kiezen en je kunt ook van gedachten veranderen, maar het lijkt wel of mijn gedachte-mannetje ('t is overduidelijk een mannetje) alle touwtjes zelf in handen wil houden. Soms heb ik het idee dat ik nauwlijks iets te zeggen heb over m'n eigen gedachten, terwijl het zo is dat m'n gedachten van mij zijn en ik niet van mijn gedachten!
Mijn mentale spierballen zijn te getraind. Ik heb mezelf in de houd-greep.
Wat vind ik het toch moeilijk om in balans te blijven.
Om niet teveel te doen.Teveel te willen.
Maar ook niet te weinig en dan stil te komen staan.
Alsof daar iets mis mee is trouwens...
Maar ja, ook weer niet te vaak natuurlijk.
En wat is dan vaak??
*
En zo ren ik maar rondjes in m'n hoofd. Ik vraag wel af of ik alleen zo gek ben, of dat ik eigenlijk heel gewoon ben en dat iedereen dat zo doet. De zoekers bedoel ik dan.
De vinders doen zulke dingen niet. Die lijken het al gevonden te hebben.
Waarom is het toch zo moeilijk om gewoon goed te leven? En wat versta ik dan onder goed?
Hoe meer vragen ik mezelf stel, hoe meer er komen. Straks ben ik nog zoveel over het 'hoe te leven' na aan het denken, dat ik het vergeet te doen.
Als ik nou eens gewoon stop met zoveel denken. Zou dat helpen?
Maar onnadenkendheid kan je ook behoorlijk in de problemen brengen, heb ik ondervonden.
Tsja, wanneer doe je het goed? En waarom willen we het zo nodig goed doen?
Zijn we van onszelf niet goed genoeg dan?
Ik kan door al dat gedenk, mezelf niet eens meer voelen.
Ik ga gewoon al m'n gedachten droppen, want ze spelen me de baas. En daar zijn gedachten niet voor bedoelt.
Bovendien; gedachten kun je kiezen en je kunt ook van gedachten veranderen, maar het lijkt wel of mijn gedachte-mannetje ('t is overduidelijk een mannetje) alle touwtjes zelf in handen wil houden. Soms heb ik het idee dat ik nauwlijks iets te zeggen heb over m'n eigen gedachten, terwijl het zo is dat m'n gedachten van mij zijn en ik niet van mijn gedachten!
Mijn mentale spierballen zijn te getraind. Ik heb mezelf in de houd-greep.
Ontevreden en overbezorgd.
Dat is hoe ik me in wezen vaak voel, zonder dat ik mezelf daarvan bewust wil zijn.
Want dat past natuurlijk niet in het plaatje van m'n zelfbeeld. 'Ik ben licht en ik ben vrolijk', houd ik mezelf voor. En vervolgens vlucht ik dan in de fantasie van een geweldig leven waarin alles van een leien dakje gaat. Alles!! is mogelijk als ik in die wereld verdwijn. Ik hoef 't alleen maar te gaan doen en dan word het een succes. Ik maak grootste plannen en verzin ludieke acties die allemaal alle kans van slagen hebben.
Maar daar blijft het dan bij.
Een 'normaal' leven steekt natuurlijk maar bleekjes af bij alle onbegrensde mogelijkheden en avonturen die ik in m'n hoofd beleef. En dus is er altijd een verlangen naar de gedroomde toekomst.
En verlangen staat zo breed in beeld, dat tevredenheid naar de zijlijn word verbannen.
"Als je maar tevreden gaat zitten zijn met wat je hebt, word je maar lui en bereik je niets', is wat ik lang geloofde. Dat verlangen, dat was m'n drive.
Maar ergens naar verlangen impliceert dat iets er nog niet is. Dat je ergens nog niet bent. Dat er een afstand te overbruggen is tussen daar waar je bent en daar waar je wilt zijn. 'En pas als die afstand overbrugd word, kan er tevredenheid zijn', redeneer ik.
En dus ren ik rond, m'n dromen achterna, in gelijke pas met onvrede.
Dromen hebben is een mooi iets. Maar ze moeten niet in de weg gaan staan; je verblinden voor wat je al hebt, wat er al wel is.
Ze moeten niet geboren worden uit valse hoop.
Als...dan...
Als ik dat eenmaal heb/doe, dan kan ik tevreden/gelukkig zijn.
Tevreden zijn is op zich al een mooi doel. Een mooie droom om na te jagen.
Maar ook dan word het weer jagen.
Misschien is het tijd om wakker te worden en te beseffen: Ik hoef nergens heen om tevredenheid te ervaren.Ik kan dat hier en nu doen. Door me te richten op het geluk dat ál in m'n leven is.
Er is nl. maar één stap die gezet hoeft te worden naar tevredenheid en dat is de stap van dankbaar zijn. Stilstaan bij wat je hebt, en zien wat er al ís in je leven.
Als je dankbaar bent voor alles wat er in je leven is, worden zelfs verdrieten mooi; kun je in de nacht de sterren nog zien glanzen. En als de zon schijnt, zorgt dankbaarheid ervoor dat je makkelijker geníet, want dat is ook een vak apart.
Dankbaarheid word in je hart geboren, waar het vrienden word met liefde en tevredenheid. En dat hoeft helemaal niet te betekenen dat je je passie verliest, zoals ik ook zolang heb geloofd, want ook die houd zitting in je hart.
Wat is het toch een gekke gewoonte van ons, om ons geluk buiten de deur te zoeken.
Als we dat en dat hebben, dan kunnen we pas.....
BULLSHIT!!
Alles ís er al! gewoon binnenin. In je hart.
De deur naar je hart gaat open zonder kloppen, gewoon omdat je al verwacht word. En als je binnenkomt word je verwelkomd. Door liefde, passie, dankbaarheid en tevredenheid. En als het goed is, is ook vertrouwen meteen van de partij.
Slechts als ik in de buitenwereld zoek naar vervulling, is er sprake van bezorgdheid.
Allicht! Want daar zal ik het niet vinden. Hoe hard ik ook ren en hoe goed ik ook zoek.
*
Carl Jung zei het eeuwen geleden al:
Wie naar buiten kijkt droomt, wie naar binnen kijkt word wakker.
Weten doe ik dit dus allemaal wel.
Nu nog doen.
Of misschien is het simpeler en moet je dat andere gewoon laten, dan gebeurd het vanzelf.
En dan geef je je droom niet op.
Je droom word op dat moment vervult.
Want dat past natuurlijk niet in het plaatje van m'n zelfbeeld. 'Ik ben licht en ik ben vrolijk', houd ik mezelf voor. En vervolgens vlucht ik dan in de fantasie van een geweldig leven waarin alles van een leien dakje gaat. Alles!! is mogelijk als ik in die wereld verdwijn. Ik hoef 't alleen maar te gaan doen en dan word het een succes. Ik maak grootste plannen en verzin ludieke acties die allemaal alle kans van slagen hebben.
Maar daar blijft het dan bij.
Een 'normaal' leven steekt natuurlijk maar bleekjes af bij alle onbegrensde mogelijkheden en avonturen die ik in m'n hoofd beleef. En dus is er altijd een verlangen naar de gedroomde toekomst.
En verlangen staat zo breed in beeld, dat tevredenheid naar de zijlijn word verbannen.
"Als je maar tevreden gaat zitten zijn met wat je hebt, word je maar lui en bereik je niets', is wat ik lang geloofde. Dat verlangen, dat was m'n drive.
Maar ergens naar verlangen impliceert dat iets er nog niet is. Dat je ergens nog niet bent. Dat er een afstand te overbruggen is tussen daar waar je bent en daar waar je wilt zijn. 'En pas als die afstand overbrugd word, kan er tevredenheid zijn', redeneer ik.
En dus ren ik rond, m'n dromen achterna, in gelijke pas met onvrede.
Dromen hebben is een mooi iets. Maar ze moeten niet in de weg gaan staan; je verblinden voor wat je al hebt, wat er al wel is.
Ze moeten niet geboren worden uit valse hoop.
Als...dan...
Als ik dat eenmaal heb/doe, dan kan ik tevreden/gelukkig zijn.
Tevreden zijn is op zich al een mooi doel. Een mooie droom om na te jagen.
Maar ook dan word het weer jagen.
Misschien is het tijd om wakker te worden en te beseffen: Ik hoef nergens heen om tevredenheid te ervaren.Ik kan dat hier en nu doen. Door me te richten op het geluk dat ál in m'n leven is.
Er is nl. maar één stap die gezet hoeft te worden naar tevredenheid en dat is de stap van dankbaar zijn. Stilstaan bij wat je hebt, en zien wat er al ís in je leven.
Als je dankbaar bent voor alles wat er in je leven is, worden zelfs verdrieten mooi; kun je in de nacht de sterren nog zien glanzen. En als de zon schijnt, zorgt dankbaarheid ervoor dat je makkelijker geníet, want dat is ook een vak apart.
Dankbaarheid word in je hart geboren, waar het vrienden word met liefde en tevredenheid. En dat hoeft helemaal niet te betekenen dat je je passie verliest, zoals ik ook zolang heb geloofd, want ook die houd zitting in je hart.
Wat is het toch een gekke gewoonte van ons, om ons geluk buiten de deur te zoeken.
Als we dat en dat hebben, dan kunnen we pas.....
BULLSHIT!!
Alles ís er al! gewoon binnenin. In je hart.
De deur naar je hart gaat open zonder kloppen, gewoon omdat je al verwacht word. En als je binnenkomt word je verwelkomd. Door liefde, passie, dankbaarheid en tevredenheid. En als het goed is, is ook vertrouwen meteen van de partij.
Slechts als ik in de buitenwereld zoek naar vervulling, is er sprake van bezorgdheid.
Allicht! Want daar zal ik het niet vinden. Hoe hard ik ook ren en hoe goed ik ook zoek.
*
Carl Jung zei het eeuwen geleden al:
Wie naar buiten kijkt droomt, wie naar binnen kijkt word wakker.
Weten doe ik dit dus allemaal wel.
Nu nog doen.
Of misschien is het simpeler en moet je dat andere gewoon laten, dan gebeurd het vanzelf.
En dan geef je je droom niet op.
Je droom word op dat moment vervult.
Is 't kortsluiting?
Soms valt er ineens een bezorgheid van me af en op dat moment besef ik dat ik me zorgen maak. Ik word dan bevangen door een zorgeloze lichtheid die ik altijd wel bij me wil houden.
Ik ben op zo'n moment intens content. Alles wie of wat ik ben of doe, maakt niet meer uit en voelt gewoon goed. Op zulke momenten besef ik dat het er eigenlijk ook allemaal helemaal niet zoveel toe doet.
Er valt dan een last van m'n schouders, waarvan ik niet wist dat ik 'm droeg: m'n soort zenuwachtig samengetrokken maag ontspant zich en ik voel 'n soort van sprankel en bruis.
Ik voel dan dat ik normaal gesproken mezelf opjaag. Dat ik m'n best doe om aan m'n eigen verwachtingen te voldoen. Ik voel dan dat ik eigenlijk gewoon bang ben.
Bang om te falen. Bang om te verliezen. Bang om ...om wat eigenlijk?
en als die angst van me afvalt, voel ik hoe hij op me drukte.
Eigenlijk lijk ik wel energetisch verstoord.
In wezen ben ik eigenlijk vrij en onbezorgd. Die zorgen zijn er omdat er stroom staat op m'n systeem en ik ergens kortsluiting maak.
Ik ben op zo'n moment intens content. Alles wie of wat ik ben of doe, maakt niet meer uit en voelt gewoon goed. Op zulke momenten besef ik dat het er eigenlijk ook allemaal helemaal niet zoveel toe doet.
Er valt dan een last van m'n schouders, waarvan ik niet wist dat ik 'm droeg: m'n soort zenuwachtig samengetrokken maag ontspant zich en ik voel 'n soort van sprankel en bruis.
Ik voel dan dat ik normaal gesproken mezelf opjaag. Dat ik m'n best doe om aan m'n eigen verwachtingen te voldoen. Ik voel dan dat ik eigenlijk gewoon bang ben.
Bang om te falen. Bang om te verliezen. Bang om ...om wat eigenlijk?
en als die angst van me afvalt, voel ik hoe hij op me drukte.
Eigenlijk lijk ik wel energetisch verstoord.
In wezen ben ik eigenlijk vrij en onbezorgd. Die zorgen zijn er omdat er stroom staat op m'n systeem en ik ergens kortsluiting maak.
Eigenlijk ben ik er al
Ik heb de hardnekkige gewoonte om te denken dat m'n leven nog moet beginnen.
Terwijl ik met m'n 45 jaar op de teller, al bijna op de helft ben (een zekere vorm van optimisme is mij zoals je ziet niet vreemd).
Steeds maar dat; ...als....dan...., is een vervelende ziekte.
Alsof er eerst aan allerlei voorwaarden gedaan moet zijn voordat ik kan beginnen.
Beginnen met wat? vraag ik me dan af.
Dit is de meest fantastische tijd van m'n leven. Ik heb absoluut alles wat m'n hartje begeert en ik presteer het nog om mezelf op te jagen ergens te komen, terwijl ik er al lang en breed ben.
Wat maakt het toch zo moeilijk om dat te zien?
waarom moet het altijd meer? en is het nooit genoeg?
Kijkend naar wat er ontbreekt, word de lijst alsmaar langer. Terwijl er maar één ding nodig is, om de overvloed die ik nu beleef te kunnen ervaren:
dankbaarheid voor wat er ís.
Waarom moet ik mezelf daar zo vaak aan herinneren?
"Zet eens een keer een ander programma op", denk ik dan.
Ik jaag mezelf op om ergens te komen,
maar ik ben er al.
Terwijl ik met m'n 45 jaar op de teller, al bijna op de helft ben (een zekere vorm van optimisme is mij zoals je ziet niet vreemd).
Steeds maar dat; ...als....dan...., is een vervelende ziekte.
Alsof er eerst aan allerlei voorwaarden gedaan moet zijn voordat ik kan beginnen.
Beginnen met wat? vraag ik me dan af.
Dit is de meest fantastische tijd van m'n leven. Ik heb absoluut alles wat m'n hartje begeert en ik presteer het nog om mezelf op te jagen ergens te komen, terwijl ik er al lang en breed ben.
Wat maakt het toch zo moeilijk om dat te zien?
waarom moet het altijd meer? en is het nooit genoeg?
Kijkend naar wat er ontbreekt, word de lijst alsmaar langer. Terwijl er maar één ding nodig is, om de overvloed die ik nu beleef te kunnen ervaren:
dankbaarheid voor wat er ís.
Waarom moet ik mezelf daar zo vaak aan herinneren?
"Zet eens een keer een ander programma op", denk ik dan.
Ik jaag mezelf op om ergens te komen,
maar ik ben er al.
Intro
Ik ben een zoeker.
Altijd op reis.
Was het eerder voornamelijk naar alle uithoeken van de aarde; nu is het onderzoek naar alle uithoeken van m'n innerlijke wereld, hetgene wat me het meeste boeit.
Toch moet ik uitkijken dat ik niet verdwaal in mezelf.
En alhoewel ik weet: "wie verdwaald, ontdekt nieuwe wegen", moet ik oppassen dat ik geen rondjes ga lopen en elke keer uitkom waar ik al geweest ben.
Soms lijkt 't daar echter wel op.
Schrijven is een wegwijzer voor mij.
Misschien heb jij er als lezer ook iets aan...
of kunnen we inzichten delen.
Altijd op reis.
Was het eerder voornamelijk naar alle uithoeken van de aarde; nu is het onderzoek naar alle uithoeken van m'n innerlijke wereld, hetgene wat me het meeste boeit.
Toch moet ik uitkijken dat ik niet verdwaal in mezelf.
En alhoewel ik weet: "wie verdwaald, ontdekt nieuwe wegen", moet ik oppassen dat ik geen rondjes ga lopen en elke keer uitkom waar ik al geweest ben.
Soms lijkt 't daar echter wel op.
Schrijven is een wegwijzer voor mij.
Misschien heb jij er als lezer ook iets aan...
of kunnen we inzichten delen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
