Snelweg naar verlichting

Als ik ergens als een kip zonder kop aan begin; zomaar...terwijl andere dingen 'eigenlijk' belangrijker zijn, met als enige motivatie dat dat nou eenmaal is waar ik het meeste zin in heb, zie ik nadat ik het gedaan heb, meestal pas waarom.
Alles wat onzeker was, valt ineens op z'n plaats, en wat ik gedaan heb is precies wat ik doen moest. Helemaal geen zijpad, maar de snelweg naar verlichting.
Luisteren naar die innerlijke raadgever, begint bij mij dus steeds meer prioriteit te krijgen. Af en toe geef ik mezelf er nog wel een beetje voor op m'n kop, als ik weer eens zo'n zijpad inschiet, maar das dus eigenlijk hardstikke oneerlijk.
Maar eens onderhand mee ophouden. Want elke keer als ik denk dat ik er helemaal langs zit, zit ik er eigenlijk bovenop.
In zekere zin vraagt dit soort acties een blind vertrouwen. In je hart en in je...laat ik het voor het gemak maar ziel noemen, of hogere zelf is ook een goeie, alhoewel 't allemaal wel erg zweefteverig klinkt. Misschien noem ik het wel gewoon de Renatevrede...
Diegene in mij die niet denkt, maar weet. Die niet snapt, maar voelt. Niet onderscheid, maar verbind.
Terwijl ik de horizon afspeur, wachtend op het schip dat mij zal voeren naar succes,
besef ik ineens dat zo'n schip niet binnen komt zeilen, maar dat het onder m'n voeten word opgebouwd.
Gewoon doen wat goed voelt dus, en daar goed in worden.

Nieuwe religie

Ik heb me overgegeven aan het hogere..
Het hogere zelf wel te verstaan.
Ik ben er al een tijdje achter, dat die het veel vaker bij het rechte eind heeft, dan die zelfbedachte ik.
Er word al lang tegen me gesproken. Ik leer nu eindelijk ook luisteren.
Maar dat houd wel tevens in dat ik nu m'n controle los moet laten. En dat valt nog niet mee.
Loslaten lijkt zo ....ja, wat eigenlijk? zweverig? stuurloos? alsof je iets gaat verliezen...
~
Toch...nu ik het aan het doen ben, kom ik erachter:
Loslaten is geen willoze daad, maar een bewuste overgave aan de natuurlijke stroom van het leven. Je verliest ook niets, je wint!
Steeds duidelijker word het, dat ik niet met m'n weten kan omvatten wie ik ben.
Alles wat ik denk dat ik ben, is slechts een aanname, een geloof, een overtuiging, die niet pertinent waar hoeft te zijn, maar waarmee ik mezelf wel vaak beperk.
Ik laat dat nu dus voorzichtig los, en das best eng, want als ik niet ben wie ik denk dat ik ben, wie ben ik dan wel??
Een identiteitscrisis ligt om de hoek gemeen op de loer.
Maar toch gaat er nu plotseling van alles vanzelf; begint er iets tot bloei te komen.
En ik weet ineens zeker:
Hier pluk ik straks de mooiste vruchten van.
~
Er valt niets te doen
of te willen
in dit leven
Slechts te zijn wie ik ben
en daar expressie aan te geven.
*

Ik ben een klaproos

Eigenlijk gebeuren er best rare dingen in m'n leven.
Juist nu ik allerlei nog te behalen doelen heb laten vallen en meer m'n hart ben gaan volgen van dag tot dag, beginnen dingen op hun plaats te vallen.
Het is een mooi proces om te volgen.
Toen ik ziek werd en uitviel was mijn leven een puinhoop en alles leek heel verwarrend en ingewikkeld. En als je in-gewikkeld bent , zit er maar één ding op: jezelf gaan ont-wikkelen.
Ontwikkeling is een tijdje mijn hoogste goed geworden. Maar omdat ik van alles moest ontwikkelen, omdat ik mezelf niet goed genoeg meer vond, ging ik ineens van alles van mezelf moeten. Ik moest mezelf verbeteren, moest alles loslaten, moest op m'n gezondheid gaan letten, moest spiritueler worden en emotioneel stabiel. Meer inzicht krijgen, van alles snappen, m'n leven weer op de rails zetten. Erachter komen wat dan wel, na een hele tijd van van alles niet meer. Doelen stellen, richting bepalen, stappen zetten, blokkade's opruimen, talenten ontwikkelen.
Hard werken hoor, al dat werken aan jezelf.
Eerst was er dus in-gewikkeld. Nu was ik bezig met ont-wikkelen en daar kwam dus nog bij dat het nodig bleek mezelf te ont-moeten.
Want dingen veranderen, betekend van alles willen. En willen leid dan weer tot moeten. Tenminste ..bij mij.
Keihard werken om relaxed te worden.
*
Ik ben daar nu dus mee gestopt. Tis mooi geweest.
Niet dat 't niet nuttig was, maar een mens moet verder.
Ik ben in de volgende fase aangeland. De fase van mezelf ontplooien. En dat vind ik een mooi woord. Nu ik de wikkels verwijderd heb, kan ik eindelijk uitgroeien tot ware grootte.
Ik zat al die tijd een soort van bekneld in mezelf. Ik heb mezelf met hard werken bevrijd en nu is het tijd om te kunnen ontspannen. Ontplooien gaat namelijk vanzelf!
Ik voel me nu als een klaproosje. De schellen van de knop zijn er net afgevallen en ik zit nog helemaal in de kreukels, maar m'n ware gedaante is uit de beklemming bevrijd en kan zich nu langzaam maar zeker gaan ontvouwen.
Het kopje richt zich vrolijk op naar de zon en toont haar hart, dat nu klaar is om bevrucht te worden. Om niet alleen in alle schoonheid te stralen, maar ook om alvast zaad te vormen dat straks weer nieuwe schoonheid gaat verspreiden.
Zo voelt het voor mij nu ook; ik hoef alleen nog maar stralend en vruchtbaar te zijn. Tot bloei te komen.
Ben benieuwd tot wat ik mezelf ontvouw.

JA!, ja of nee?

Ik las laatst op de site van LSLTN.nl (loslaten) de vraag: Nee zeggen, is dat de sleutel tot een relaxed leven? ~~~~~~~~~~
~~~~~~~~Misschien is dat zo, tot op zekere hoogte..
Maar ik denk toch eerder dat je beter JA! kunt leren zeggen.
JA! tegen het leven.
JA! ik wil...volledig leven, mezelf omarmen, houden van mensen, iedereen alles gunnen, openstaan om overvloed te kunnen ontvangen.
JA! ik sta mezelf toe om ook nee te zeggen als dat nodig is.
JA! ik vertrouw erop dat de volgende stap zich vanzelf aandient als het tijd is om verder te gaan.
Met nee zeggen, kun je misschien wel meer tijd en ruimte creëren in je leven, maar met JA zeggen kun je begínnen te leven. Omdat een echte JA, ook een nee in zich mee draagt. Omdat een echte JA alles omvat.
Omdat je met JA zeggen en brug slaat tussen waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat en dat je daarvoor open staat. Een brug waarvan de peilers rusten in overgave, aan dat wat je overkomt goed is.
Een JA die de ziel herkent in alles wat het leven is, die niets buitensluit.
Als je controle loslaat en JA begint te zeggen, heb je twee handen vrij om het leven te omarmen.

Eindelijk rust

En dan toch nog onverwachts, is er een rust in mij neergedaald.
Ik hoef nergens meer heen, want ik ben er al...
De kracht van affirmatie.
Als een vijver die zuiver en doorzichtig word, alsof het stof is gaan liggen. Alles word helder en doorzichtig en er ontstaat een soort van oer-vertrouwen.
Vertrouwen dat alles goed is zoals het is. Dat ik zelf niet hoef te zoeken, omdat m'n ziel de weg wel weet. Overgave aan een grotere macht, een grotere waarheid.
Nu ik helder en opgeklaard ben, voel ik nog eens extra hoe bezwaard ik was. Welke onrust en onzekerheid mij kwelde. Een gebrek aan vertrouwen die maakte dat ik alles moest van mezelf.
En nu, ineens, alsof ik aangeraakt ben door de toverstaf van een engel, ervaar ik vrede.
Ik kan in het moment zijn en genieten van wat 's, en vertrouwen in wat zal zijn. Alsof ik in mezelf ben gaan staan. In wie ik echt en in wezen ben.
Terwijl 't allemaal best spannend is wat ik aan het doen ben. Ik ben nieuwe wegen aan het ontdekken en bewandelen en ik heb geen idee waar dat allemaal toe zal leiden.
Maar ik voel me zwanger. Zwanger van belofte. Alsof er iets staat te gebeuren.
Alsof er al de hele tijd iets de bedoeling is wat ik niet weet en waar ik voor voorbereid word. Alsof ik een vlucht ga nemen.
En deze keer niet naar een ander land of continent. Ook geen vlucht in de zin van óp de vlucht, ergens vandaan, maar meer zoals vogels dat kunnen hebben.
Die ineens, zonder dat ze weten waarom, zich klaarmaken voor een vlucht die hen voert naar een andere, vruchtbaardere wereld. Een wereld van overvloed. De route lijkt uitgestippeld, opgeslagen in hun innerlijke kompas. Precies wetend wanneer ze moeten vertrekken, niet wetend waarheen, maar gewoon hun eigen richting volgend.
Alsof 't van buitenaf word bepaald, maar het komt van binnenuit.
't Lijkt wel of die vogel een antenne heeft om informatie te ontvangen die word uitgezonden door het geheugen van het al.
En waarom zou 't bij een mens ook niet zo kunnen zijn, dat we dat signaal op kunnen vangen als we beginnen te luisteren. Als de ruis van onzekerheid en angst is verdwenen en het stil word in ons. Dat wij het ook weten, diep van binnen, maar dat het ons gebrek aan vertrouwen is, gevoed door onze angst, dat maakt dat we allerlei gekke sprongen beginnen te maken; vanuit ons hoofd gaan leven en zodoende verdwaald raken omdat we ons innerlijk kompas vergeten te raadplegen. Omdat we vast willen houden aan zekerheid, veiligheid..
We willen zo graag weten waar we aan toe zijn, dat we vergeten dat niets zo vast staat als verandering.
De controle loslaten en vertrouwen op ons eigen innerlijk kompas,is volgens mij de kortste weg naar vrijheid.

Hèhè, ik ben klaar!!

Ik ben klaar. Ik heb alles wat ik wilde voor elkaar. Ik heb dus nergens haast meer mee. Ik bén, waar ik ooit naar onderweg was.
Vanaf nu kan ik weer gewoon lopen en hoef ik niet meer te rennen. De alarmfaselamp kan ophouden met knipperen. Ik hoef niets meer te bereiken; ik ben er al.
Vanaf nu -neem ik me voor- doe ik gewoon de dingen die ik leuk vind, áls ik ze leuk vind. Ik laat alles van me afvallen wat me bekneld.
Ik moet dit tegen mezelf zeggen, steeds herhalen zelfs. Anders geloof ik het niet.
Ik ben nu al zolang onderweg naar de toekomst, omdat m'n heden 'niet in orde' was, dat het een gewoonte is geworden. Ik heb zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik dáár heenwil, dat ik ff moet wennen dat ik er al ben.
Ik hoef niets meer in te halen, loop niet meer achter de feiten aan. Alles wat ik 'verprutst' had in m'n leven is rechtgezet, opgeruimd. M'n leven staat weer min of meer op de rails (of dat maak ik mezelf in ieder geval wijs), richting een zonnige toekomst, die ooit vanzelf 'nu' word.
Op de plaatst....rust. Nu!
Ik kan de onrust van de laaste stressvolle jaren van ziekte en onvermogen van me af laten vallen.
Maar waar zit die knop en hoe zet je die uit??
Waarom is het toch zo moeilijk om gelukkig te zijn?
Het lijkt wel of er elke keer iets tussenkomt.
*
Ondertussen blijf ik in mezelf herhalen:
Ik hoef nergens meer heen, want ik ben er al.

Worden versus zijn.

Ik heb de coach en trainer in mij maar even met vakantie gestuurd. Steeds meer krijg ik het gevoel dat dat iets is waar ik me tevel aan vasthoud. Teveel bepaald vanuit m'n wilskracht, ipv hartskracht.
Ik heb mezelf innerlijk afgvraagd: Wat als ik nou eens helemaal niets met die coach ga doen, wat zou er dan zijn?
Het is een vreemde omschakeling om m'n eigenlijke richting te laten vallen.
Een leap of faith?
Eigenlijk eerder een koerswijziging. Iets wat vanzelf lijkt te gebeuren.
Toch blijf ik mezelf ook een beetje in weg zitten met angst, met gebrek aan vertrouwen.
Maar gelukkig niet meer met denken dat ik iets moet worden. Ik weet inmiddels dat ik al iets ben.
't Zal allemaal wel, of zo. Ik ben verzadigd met willens.
Genoeg van al dat gedoelenstel. Weg! met die wet van de aantrekking en dat ik van alles wil voor mezelf.
Tot bloei komen en daar gelukkig me zijn. Das m'n enige doel nog.
En warmte en liefde en rust en innerlijke vrede. Amen.

Slaaf van m'n eigen wensen

Ik wil m'n willen niet zo serieus meer nemen.
Ik heb een hele sterke en die wil ook altijd van alles. Als ik niet uitkijk speelt ie me de baas.
En als ik dan heb wat ik wil, verwacht ik toch op z'n minst een beetje tevredenheid, maar wat er komt is gewoon weer een nieuw willen. Er valt ook altijd wel weer iets anders te willen. Ik wil dat niet, maar dat is ook weer een vorm van willen.
Nu ben ik nogal een vechter en ik verzet me graag, dus m'n eerste neiging was om keihard terug te slaan en al die willens eens even radicaal uit m'n leven te verbannen. Maar das pas een rare vorm van verzet. Verzet tegen mezelf.
Da kan nie lang goed gaan....

Dus nu ben ik bezig m'n willens te accepteren, maar niet meer te serieus te nemen.
Gewoon een beetje lachen om mezelf.
"Hallo nieuwe willen", begroet ik 'm dan, "Jij bent zeker nieuw hier? Fijn dat je van de partij bent. Kom d'rbij. Ik beloof niet dat ik iets met je ga doen, maar ga maar lekker bij de andere willens staan, die hebben hier een feestje.Tis al lekker druk."
Afleiden dus, die sterke willens, maar niet afwijzen. Want daar moet je dus verdomd goed mee uitkijken; voordat je het in de gaten hebt, veranderen ze ongemerkt in moetens. Soms zelfs in heilige moetens en dat moeten we niet hebben.
Ze nemen dan alle tijd in beslag omdat ze vervult willen worden en er zodoende geen tijd meer is voor gewoon en simpel geluk. Voor tevredenheid.
Ik zou dan zomaar slaaf van m'n eigen wensen kunnen worden. Altijd maar het geluk najagen, zonder het ooit te zijn, omdat ik het te druk heb met nieuwe dingen willen.
En ik hoor 't m'n oma nog zeggen:
Alles waar 'te' voor komt is niet goed. Behalve tevreden.

Mijn mentale spierballen

Hè verdorie!
Wat vind ik het toch moeilijk om in balans te blijven.
Om niet teveel te doen.Teveel te willen.
Maar ook niet te weinig en dan stil te komen staan.
Alsof daar iets mis mee is trouwens...
Maar ja, ook weer niet te vaak natuurlijk.
En wat is dan vaak??
*
En zo ren ik maar rondjes in m'n hoofd. Ik vraag wel af of ik alleen zo gek ben, of dat ik eigenlijk heel gewoon ben en dat iedereen dat zo doet. De zoekers bedoel ik dan.
De vinders doen zulke dingen niet. Die lijken het al gevonden te hebben.
Waarom is het toch zo moeilijk om gewoon goed te leven? En wat versta ik dan onder goed?
Hoe meer vragen ik mezelf stel, hoe meer er komen. Straks ben ik nog zoveel over het 'hoe te leven' na aan het denken, dat ik het vergeet te doen.
Als ik nou eens gewoon stop met zoveel denken. Zou dat helpen?
Maar onnadenkendheid kan je ook behoorlijk in de problemen brengen, heb ik ondervonden.
Tsja, wanneer doe je het goed? En waarom willen we het zo nodig goed doen?
Zijn we van onszelf niet goed genoeg dan?
Ik kan door al dat gedenk, mezelf niet eens meer voelen.
Ik ga gewoon al m'n gedachten droppen, want ze spelen me de baas. En daar zijn gedachten niet voor bedoelt.
Bovendien; gedachten kun je kiezen en je kunt ook van gedachten veranderen, maar het lijkt wel of mijn gedachte-mannetje ('t is overduidelijk een mannetje) alle touwtjes zelf in handen wil houden. Soms heb ik het idee dat ik nauwlijks iets te zeggen heb over m'n eigen gedachten, terwijl het zo is dat m'n gedachten van mij zijn en ik niet van mijn gedachten!
Mijn mentale spierballen zijn te getraind. Ik heb mezelf in de houd-greep.

Ontevreden en overbezorgd.

Dat is hoe ik me in wezen vaak voel, zonder dat ik mezelf daarvan bewust wil zijn.
Want dat past natuurlijk niet in het plaatje van m'n zelfbeeld. 'Ik ben licht en ik ben vrolijk', houd ik mezelf voor. En vervolgens vlucht ik dan in de fantasie van een geweldig leven waarin alles van een leien dakje gaat. Alles!! is mogelijk als ik in die wereld verdwijn. Ik hoef 't alleen maar te gaan doen en dan word het een succes. Ik maak grootste plannen en verzin ludieke acties die allemaal alle kans van slagen hebben.
Maar daar blijft het dan bij.
Een 'normaal' leven steekt natuurlijk maar bleekjes af bij alle onbegrensde mogelijkheden en avonturen die ik in m'n hoofd beleef. En dus is er altijd een verlangen naar de gedroomde toekomst.
En verlangen staat zo breed in beeld, dat tevredenheid naar de zijlijn word verbannen.
"Als je maar tevreden gaat zitten zijn met wat je hebt, word je maar lui en bereik je niets', is wat ik lang geloofde. Dat verlangen, dat was m'n drive.
Maar ergens naar verlangen impliceert dat iets er nog niet is. Dat je ergens nog niet bent. Dat er een afstand te overbruggen is tussen daar waar je bent en daar waar je wilt zijn. 'En pas als die afstand overbrugd word, kan er tevredenheid zijn', redeneer ik.
En dus ren ik rond, m'n dromen achterna, in gelijke pas met onvrede.
Dromen hebben is een mooi iets. Maar ze moeten niet in de weg gaan staan; je verblinden voor wat je al hebt, wat er al wel is.
Ze moeten niet geboren worden uit valse hoop.
Als...dan...
Als ik dat eenmaal heb/doe, dan kan ik tevreden/gelukkig zijn.

Tevreden zijn is op zich al een mooi doel. Een mooie droom om na te jagen.
Maar ook dan word het weer jagen.
Misschien is het tijd om wakker te worden en te beseffen: Ik hoef nergens heen om tevredenheid te ervaren.Ik kan dat hier en nu doen. Door me te richten op het geluk dat ál in m'n leven is.
Er is nl. maar één stap die gezet hoeft te worden naar tevredenheid en dat is de stap van dankbaar zijn. Stilstaan bij wat je hebt, en zien wat er al ís in je leven.
Als je dankbaar bent voor alles wat er in je leven is, worden zelfs verdrieten mooi; kun je in de nacht de sterren nog zien glanzen. En als de zon schijnt, zorgt dankbaarheid ervoor dat je makkelijker geníet, want dat is ook een vak apart.
Dankbaarheid word in je hart geboren, waar het vrienden word met liefde en tevredenheid. En dat hoeft helemaal niet te betekenen dat je je passie verliest, zoals ik ook zolang heb geloofd, want ook die houd zitting in je hart.
Wat is het toch een gekke gewoonte van ons, om ons geluk buiten de deur te zoeken.
Als we dat en dat hebben, dan kunnen we pas.....
BULLSHIT!!
Alles ís er al! gewoon binnenin. In je hart.
De deur naar je hart gaat open zonder kloppen, gewoon omdat je al verwacht word. En als je binnenkomt word je verwelkomd. Door liefde, passie, dankbaarheid en tevredenheid. En als het goed is, is ook vertrouwen meteen van de partij.
Slechts als ik in de buitenwereld zoek naar vervulling, is er sprake van bezorgdheid.
Allicht! Want daar zal ik het niet vinden. Hoe hard ik ook ren en hoe goed ik ook zoek.
*
Carl Jung zei het eeuwen geleden al:
Wie naar buiten kijkt droomt, wie naar binnen kijkt word wakker.
Weten doe ik dit dus allemaal wel.
Nu nog doen.
Of misschien is het simpeler en moet je dat andere gewoon laten, dan gebeurd het vanzelf.
En dan geef je je droom niet op.
Je droom word op dat moment vervult.

Is 't kortsluiting?

Soms valt er ineens een bezorgheid van me af en op dat moment besef ik dat ik me zorgen maak. Ik word dan bevangen door een zorgeloze lichtheid die ik altijd wel bij me wil houden.
Ik ben op zo'n moment intens content. Alles wie of wat ik ben of doe, maakt niet meer uit en voelt gewoon goed. Op zulke momenten besef ik dat het er eigenlijk ook allemaal helemaal niet zoveel toe doet.
Er valt dan een last van m'n schouders, waarvan ik niet wist dat ik 'm droeg: m'n soort zenuwachtig samengetrokken maag ontspant zich en ik voel 'n soort van sprankel en bruis.
Ik voel dan dat ik normaal gesproken mezelf opjaag. Dat ik m'n best doe om aan m'n eigen verwachtingen te voldoen. Ik voel dan dat ik eigenlijk gewoon bang ben.
Bang om te falen. Bang om te verliezen. Bang om ...om wat eigenlijk?
en als die angst van me afvalt, voel ik hoe hij op me drukte.
Eigenlijk lijk ik wel energetisch verstoord.

In wezen ben ik eigenlijk vrij en onbezorgd. Die zorgen zijn er omdat er stroom staat op m'n systeem en ik ergens kortsluiting maak.

Eigenlijk ben ik er al

Ik heb de hardnekkige gewoonte om te denken dat m'n leven nog moet beginnen.
Terwijl ik met m'n 45 jaar op de teller, al bijna op de helft ben (een zekere vorm van optimisme is mij zoals je ziet niet vreemd).
Steeds maar dat; ...als....dan...., is een vervelende ziekte.
Alsof er eerst aan allerlei voorwaarden gedaan moet zijn voordat ik kan beginnen.
Beginnen met wat? vraag ik me dan af.

Dit is de meest fantastische tijd van m'n leven. Ik heb absoluut alles wat m'n hartje begeert en ik presteer het nog om mezelf op te jagen ergens te komen, terwijl ik er al lang en breed ben.
Wat maakt het toch zo moeilijk om dat te zien?
waarom moet het altijd meer? en is het nooit genoeg?
Kijkend naar wat er ontbreekt, word de lijst alsmaar langer. Terwijl er maar één ding nodig is, om de overvloed die ik nu beleef te kunnen ervaren:
dankbaarheid voor wat er ís.
Waarom moet ik mezelf daar zo vaak aan herinneren?
"Zet eens een keer een ander programma op", denk ik dan.
Ik jaag mezelf op om ergens te komen,
maar ik ben er al.

Intro

Ik ben een zoeker.
Altijd op reis.
Was het eerder voornamelijk naar alle uithoeken van de aarde; nu is het onderzoek naar alle uithoeken van m'n innerlijke wereld, hetgene wat me het meeste boeit.
Toch moet ik uitkijken dat ik niet verdwaal in mezelf.
En alhoewel ik weet: "wie verdwaald, ontdekt nieuwe wegen", moet ik oppassen dat ik geen rondjes ga lopen en elke keer uitkom waar ik al geweest ben.
Soms lijkt 't daar echter wel op.
Schrijven is een wegwijzer voor mij.
Misschien heb jij er als lezer ook iets aan...
of kunnen we inzichten delen.